Celem mniej więcej 300 milionów chrześcijan prawosławnych jest zbliżenie się do Boga poprzez życie w przebóstwieniu – duchowej pielgrzymce ku staniu się bardziej „chrystusowym”. Najwcześniejszy zapis słowa „ortodoksyjny” w odniesieniu do chrześcijaństwa znajdujemy w dokumencie Codex Iustinianus (ok. 530 r.), gdzie wyraz ten określał „przestrzeganie zasad wiary wczesnego Kościoła”.

Chrześcijańska ortodoksja i należąca do niej Cerkiew prawosławna mają swoje korzenie w Wielkiej Schizmie. W wiekach IX i X Kościół chrześcijański pod władzą patriarchy Konstantynopola dokonał szeroko zakrojonych konwersji ludów Europy Wschodniej, łącznie z Rusią Kijowską i Bałkanami. Sprawy doktrynalne, jak formuła filioque czy kwestia zwierzchnictwa papieża nad patriarchą w sprawach religii zaostrzyły polityczno-ekonomiczny spór Rzymu i Konstantynopola, doprowadzając ostatecznie do rozłamu. Kościół prawosławny utrzymuje, że tylko on praktykuje oryginalną, wierną naukom Chrystusa i przekazaną nam przez apostołów wiarę.

Co więcej, po upadku Konstantynopola podczas najazdu Osmanów w 1453 r. Kościoły wschodnie coraz to bardziej izolowały się od Rzymu, działając pod względnie tolerancyjną turecką władzą. W międzyczasie Cerkiew prawosławna kwitła pod kuratelą rosyjskich carów, zdobywając mrowie konwertytów spośród Słowian. Choć jej wpływy osłabły poniekąd za czasów komunizmu i oficjalnego sekularyzmu, prawosławie nadal mocno trzyma się dawnej chrześcijańskiej wiary w grzech, zbawienie i wcielenie ducha.