Maciej Korwin wykorzystuje rzeki przepływające w pobliżu jego miast do rekrutowania kawalerii oraz miasta-państwa, by osiągnąć dominację.

Węgry zyskują premię do produkcji dzielnic i budowli wznoszonych po drugiej stronie rzeki naprzeciw centrów ich miast. Umożliwia to szybką rozbudowę, dzięki czemu więcej czasu poświęcić mogą produkcji jednostek wojskowych. Maciej Korwin ma dostęp do dwóch unikalnych jednostek kawalerii. Pierwszą jest Czarna Armia, która po ulepszeniu przekształcana jest w drugą – huzarów zapewniających Węgrom długotrwałą wojskową dominację. Umiejętność Marcina Korwina umożliwiająca mu prowadzenie poboru w miastach-państwach zapewnia Węgrom dodatkowe jednostki przydatne podczas podbojów. Łaźnie termalne pomagają utrzymać podbite miasta, zapewniając udogodnienia i zapobiegając buntom.

Maciej Korwin wykorzystał swoją ambicję oraz żądzę chwały, by odrodzić węgierską koronę i królestwo. Jak przystało na prawdziwego księcia początku renesansu, był zarówno patronem humanistów, jak i wspaniałym wojskowym dowódcą. W momencie jego śmierci Węgry były największym królestwem Europy, jednak nowo zdobytych terytoriów nie udało się utrzymać i przepadły wkrótce po tym, jak krótkie lecz wspaniałe życie Macieja dobiegło końca.

Urodził się w Koloszwarze (obecnie Kluż-Napoka w Rumunii) jako syn węgierskiego magnata i dowódcy, Janosa Hunyadiego. Odziedziczył rodzinne dobra po śmierci swego ojca i starszego brata, który został stracony za udział w zamachu na sojusznika ówczesnego króla Węgier, Władysława V. Gdy Władysław V zmarł bezdzietnie w 1457 r., węgierski sejm wybrał Macieja na nowego króla, po raz pierwszy wynosząc na tron szlachcica niezwiązanego z królewskim rodem. Część węgierskiej szlachty oraz władców Europy uczciła tę kontestowaną elekcję w sposób odpowiedni dla tego okresu – rozpętując bunty i wypowiadając wojny.

Choć Maciej miał zaledwie czternaście lat i oficjalnie pozostawał pod kontrolą regenta, sprawował rządy na własnych warunkach. Jednym z jego pierwszych działań było m.in. zabezpieczenie pokoju między grupą Rumunów a Władem Palownikiem, hospodarem wołoskim (tak, tym samym, którego zwano Drakulą). Udało mu się odzyskać węgierską koronę pozostającą dotąd w rękach cesarza Fryderyka III Habsburga, a wykorzystując swe królewskie prerogatywy ustanowił dodatkowy podatek, który umożliwił stworzenie pierwszego zawodowego, narodowego wojska w Europie – słynnej Czarnej Armii. Młody władca podjął też próbę wprowadzenia szeroko zakrojonych reform węgierskich praw i zwyczajów, aby wzmocnić swoją administracyjną władzę nad królestwem.

Maciej często prowadził wojny. Do jego wrogów należało Imperium Osmańskie i Święte Cesarstwo Rzymskie (w pewnym momencie z powodzeniem oblegał Wiedeń), a także szlachta Saksonii, Mołdawii, Czech i Polski. Węgry leżały na styku mocarstw Europy Wschodniej oraz na rubieżach Imperium Osmańskiego, przez co nieustannie zmieniająca się dynastyczna polityka regionu, skomplikowana sieć prerogatyw i zwyczajowych praw oraz ambicje szlachty często prowadziły do wybuchu powstań. Te Maciej tłumił bez litości.

Król znany był nie tylko z sukcesów na polu bitwy, lecz również z zamiłowania do nauki. Na jego polecenie biblioteka w Budzie, którą zwano Bibliotheca Corviniana, stała się pod względem tematyki i jakości przechowywanych w niej dzieł jednym z najwspanialszych księgozbiorów na świecie, ustępując podobno jedynie Bibliotece Watykańskiej. Zachęcał do działania i patronował humanistom, a jego trzeciej żonie, Beatrycze Aragońskiej, przypisuje się sprowadzenie do Węgier renesansowych ideałów, czyniąc królestwo pierwszym miejscem poza granicami Włoch, w którym rozwijała się odrodzeniowa myśl.

Jako żarliwy katolik podejmował się obrony wiary zarówno w sensie duchowym, jak i fizycznym. Choć zazwyczaj obrona ta przybierała formę konfliktów zbrojnych z osmańskimi sułtanami i czeskimi husytami, nie wahał się też przed działaniami godzącymi w interesy ówczesnych władz kościoła, m.in. przejmując kościelne dobra czy wspierając stronnictwa przeciwne Państwu Kościelnemu.

Maciej miał trzy żony, ale zmarł, nie doczekawszy się potomka z prawego łoża. Pragnął, aby władzę po nim objął jego nieślubny syn, Jan Korwin, jednak starania w tej sprawie przerwała nagła choroba i śmierć Macieja. Na Węgrzech wybuchł kolejny kryzys sukcesyjny, w wyniku którego na tronie zasiadł król Czech, Władysław II Jagiellończyk.

Ocena rządów Macieja Korwina nie jest łatwa. Wysokie podatki, jakie nałożył na swoich poddanych, umożliwiły sfinansowanie szeregu wojen toczonych z myślą o terytorialnej ekspansji. Maciej był sprawnym politycznym graczem prowadzącym bogatą korespondencję oraz miłośnikiem nauki w czasach, gdy nie było to postrzegane jako jedna z królewskich cnót. Jego osobista odwaga i przebiegłość jest bezdyskusyjna (raz uciekł z niewoli i uniknął ponownego pojmania, udając pana młodego). Pozostawił Węgry większymi, niż je zastał, ale zdobytych przez niego terytoriów nie udało się utrzymać. Władca, który torturował i uśmiercał podejrzanych o bunty, jest też człowiekiem, który spisał kodeks ograniczający władzę królewską poprzez prawa i instytucje mające na celu kontrolowanie jego autorytarnych zapędów.

Węgierskie podania ludowe do dziś dobrze wspominają Macieja Korwina. Występuje tam jako podróżujący w przebraniu władca wymierzający sprawiedliwość w imieniu biednych i uciskanych.