Zulusi to zdobywcy miażdżący przeciwników swoją przewagą liczebną.

Prawdziwą siłą Czaki są jego korpusy i armie. Poza wybudowaniem silnej bazy wojskowej ważne okaże się zadbanie o rozwój kultury, która umożliwi odblokowanie idei najemników i nacjonalizmu, co z kolei pozwoli na rozpoczęcie tworzenia korpusów i armii o wiele szybciej niż jakakolwiek inna cywilizacja w grze. W przedsięwzięciu tym pomoże szkolenie groźnych jednostek piechoty impi, które wyróżniają się niskim kosztem produkcji i utrzymania. Zdobywanie i utrzymywanie lojalności podbitych miast przychodzi Zulusom łatwiej, dzięki czemu są w stanie zapanować nad swym rozległym imperium.

Ubóstwiany za swoje podboje, potępiany za tyranię. Czaka to jeden z najbardziej skomplikowanych i kontrowersyjnych władców w historii Afryki. Bez wątpienia był też jednym z najwspanialszych przywódców wojskowych, a jego reformy zuluskiej armii zapewniły jej strukturę i śmiercionośną skuteczność, dzięki którym impi stali się jedną z najbardziej przerażających sił bojowych świata.

Urodził się jako syn z nieprawego łoża wodza Zulusów Senzangakhona. Jego matką była Nandi, córka wodza plemienia Langeni. Czaka spędził dzieciństwo wśród współplemieńców matki, którzy stygmatyzowali go i okazywali mu wzgardę. Ostatecznie Nandi i Czaka zostali wypędzeni i trafili do wasalnego plemienia imperium Mthethwa.

Czakę wcielono do ibutho – tradycyjnego oddziału wojskowego tworzonego przez młodych mężczyzn w tym samym wieku, który rozwiązywano, gdy wchodzący w jego skład żołnierze byli zbyt starzy, by walczyć. Dowódcą oddziału Czaki był wódz Dingiswayo. Dingiswayo stworzył podwaliny systemu dowodzenia, który w przyszłości został wykorzystany i udoskonalony przez Czakę.

Gdy w 1816 r. zmarł jego ojciec, Czaka cieszący się opinią świetnego dowódcy opuścił armię Dingiswayo i stanął na czele Zulusów – najmniejszego z ówczesnych klanów regionu Bantu. Wkrótce Afryka miała nauczyć się strachu przed Zulusami.

Czaka zreorganizował armię i sposób jej szkolenia. Wykorzystał oparty na wieku system ibutho i udoskonalił go, tworząc strukturę oddziałów, z których każdy otrzymał własną ufortyfikowaną siedzibę (zwaną ikandą), własne heraldyczne oznaczenie umieszczane na pokrytych wołową skórą tarczach oraz wyjątkowe ozdoby i uczesania. Wszystkie oddziały przysięgały lojalność Czace. Organizacja piechoty impi i jej taktyka zostały ustandaryzowane. Czaka wprowadził do armii kadrę oficerów, do której awansowani byli wojownicy ze wszystkich podległych mu plemion na podstawie zasług i zdolności. Zmiany, jakie przeprowadził Czaka, założeniami przypominają reformy rzymskich legionów Mariusza. Obaj dowódcy skupili swoją uwagę na podstawowych jednostkach swych armii i przekształcili je w niemożliwą do powstrzymania machinę wojenną.

Następnym posunięciem Czaki było wykorzystanie zreformowanej piechoty impi do podboju. Pokonane plemiona włączano do królestwa Zulusów, młodzi mężczyźni trafiali do ibutho, a armia Czaki maszerowała dalej. Pierwszym podbitym plemieniem było Langeni – upokorzono tam Czakę w dzieciństwie. Zuluski wódz nie stronił też od korzystania z dyplomatycznej metody kija i marchewki, w której kijem była zawsze obecna piechota impi.

Gdy dawny dowódca Czaki Dingiswayo został zamordowany przez jednego z konkurencyjnych zuluskich wodzów o imieniu Zwide, Czaka poprzysiągł zemstę, co doprowadziło do wybuchu wojny domowej. Dwukrotnie liczniejsza armia, na której czele stanął wódz Zwide, została rozgromiona w bitwie pod wzgórzem Gqokli. Zwide zmarł jako wyrzutek i więzień.

Metody Czaki były kwestionowane. Wprowadzane przez niego reformy spotykały się ze znacznym sprzeciwem poddanych. Eskalacja wojen plemiennych prowadząca do doszczętnego wyniszczania przeciwników oznaczała poważną zmianę dotychczasowych obyczajów. Niezadowolenie Zulusów wzrosło, gdy Czaka udzielił europejskim kupcom koncesji handlowych. Jednak zdaje się, że to śmierć matki Czaki w 1827 r. zapoczątkowała upadek wodza i najbardziej krwawy okres jego rządów.

Pogrążony w rozpaczy i prawdopodobnie oszalały z powodu utraty matki Czaka rozkazał, by przez cały rok w królestwie nie obsiewano pól ani nie spożywano mleka, które było podstawą zuluskiej diety. Kobiety, które zaszły w ciążę w tym okresie, miały zostać zabite wraz ze swoimi mężami za złamanie żałoby. Król rozkazał też wyrżnąć wszystkie krowy, „by cielęta poznały ból po utracie matki”. Według źródeł ofiarą żałoby Czaki padło 7 tysięcy jego poddanych.

Dwaj przyrodni bracia Czaki – Dingane i Mhlangana – zawiązali przeciwko niemu spisek. W 1828 r., gdy piechota impi brała udział w kampanii na północy, przeprowadzili udany zamach na króla, w którym oprócz Czaki zginął trzeci konspirator o imieniu Mbopa. Według tradycyjnych przekazów w swoich ostatnich słowach Czaka ostrzegł swój lud przed rosnącymi wpływami Europejczyków w Południowej Afryce oraz o niebezpieczeństwie wiążącym się z podziałem Zulusów.

Zaskakująco szybki wzrost znaczenia Zulusów za panowania Czaki nastąpił w okresie intensywnej europejskiej kolonizacji zamieszkiwanego przez nich regionu i miał duży wpływ na historię i kulturę Południowej Afryki, który do dziś jest tematem wielu dyskusji. Ocena Czaki jako przywódcy nie jest jednoznaczna – nawet wśród współczesnych Zulusów – jednak nie można mu odmówić wpływu na historię świata. Do dziś pamiętany jest jako potężny przywódca.