Kto powiedział, że cuda są nagrodą samą w sobie? Na pewno nie jest tak w przypadku Ramzesa, który zyskuje duże ilości kultury za ukończone cuda i niewielką jej ilość za wznoszenie budowli.

Rozpoczynając grę nad rzeką, Egipt zyskuje premię do cudów i dzielnic. Cuda są świetnym źródłem kultury dzięki umiejętności Ramzesa „Abu Simbel”, która zwraca 30% kosztów budowy w postaci kultury. Sfinks daje jeszcze więcej kultury, jeśli umieści się go w sąsiedztwie tych cudów. Strzelcy rydwanowi maryannu będą chronić Egipt, gdy ten skupi się na budowie, aby osiągnąć zwycięstwo kulturowe.

Rządy Ramzesa II, najwybitniejszego egipskiego władcy okresu Nowego Państwa, odznaczają się serią niezwykłych dokonań takich jak wojskowe podboje czy wznoszenie monumentalnych budowli. Był to okres ucieleśniania arogancji i potęgi faraona.

Wielu przywódców osiąga wielkość, wychodząc z cienia. Pachacutec, drugi syn królewskiej dynastii, nigdy nie był brany pod uwagę jako przyszły władca Inków. Kleopatra była poddaną obcego mocarstwa, która stanęła na czele buntu. Inaczej przedstawiały się sprawy w wypadku Ramzesa, syna Setiego.

Chociaż ród Setiego nie był pierwotnie królewski, to objął tron Egiptu w następstwie społecznych i religijnych wstrząsów za czasów Echnatona, który dążył do stworzenia nowego porządku religijnego i za którego rządów (a następnie za rządów Tutanchamona) Egipt utracił część terytoriów. Seti starał się to naprawić – rozszerzył egipskie wpływy, aby zakończyć hetycką dominację w Lewancie i przywrócić Egiptowi pozycję imperium sięgającego daleko poza dorzecze Nilu. Ramzes wcześnie pokazał, że jest obiecującym kandydatem na władcę, a jego ojciec mianował go regentem, gdy przyszły faraon miał dziesięć lat. Umocnienie egipskiej potęgi przez Setiego było ukierunkowane na zewnątrz także w inny sposób – włączył do monolitycznego i konserwatywnego państwowego panteonu syryjskie bóstwa.

W pierwszych latach swego panowania Ramzes wysłał wojowników, by podporządkować sobie Libię i odbić Hetytom Syrię, oraz przechwycił całą flotę sardyńskich piratów, bardzo sprytnie pozwalając im wcześniej na kilka zwycięstw, które uśpiły ich czujność. Innym ważnym momentem jego ekspansji była bitwa pod Kadesz (w Syrii), gdzie nadmiernie rozproszone siły egipskie dowodzone osobiście przez faraona niemal zdobyły miasto Kadesz znajdujące się w hetyckich rękach, ale zostały zmuszone do odwrotu. To, co mogłoby się wydawać demoralizującą porażką, zmieniło się w zwycięstwo, ponieważ Egipcjanie wykorzystali ten czas, aby przemyśleć swoją strategię i doprowadzić do impasu w wojnie. Wynikający z tego traktat pokojowy ustalił równowagę sił w regionie.

W ojczyźnie Ramzes rozpoczął wielki projekt budowlany, wznosząc m.in. świątynie w Ramesseum i Abu Simbel. W ten sposób sprawił, że jego imię – często zapisywane z grecka jako Ozymandias – przetrwało wieki.

Ramzes zmarł, dożywszy ponad 90 lat. Zasiadał na tronie Egiptu przez niemal siedem dekad. Jego imię jest obecnie – słusznie lub nie – synonimem egipskiej władzy, arogancji i potęgi.