Jako jedyna cywilizacja rozpoczynająca grę z dostępem do nawigacji oceanicznej Maorysi mają wyjątkową możliwość wybrania najlepiej odpowiadającego im wybrzeża, gdzie założą swoją ojczyznę, którą będą kochać i chronić.

Maorysi rozpoczynają grę z Kupem stojącym na czele morskiej wyprawy, która wyruszyła z ich mitycznej ojczyzny – Hawaiki. Muszą znaleźć miejsce do osiedlenia się, a następnie wykorzystać potęgę swojego pierwszego miasta, aby jak najszybciej zmniejszyć przewagę innych cywilizacji. Maorysi starają się ograniczać swój wpływ na środowisko, unikając wycinania lasów i pozyskiwania zasobów. Uzyskują za to pokaźne dochody z zasobów leśnych i przybrzeżnych. Przed odblokowaniem toa Maorysi powinni zabezpieczyć swoje imperium, budując sieć fortec pa. Dzięki tej obronie każdy, kto spróbuje zaatakować Maorysów, słono za to zapłaci.

Według legendy Kupe był mitycznym żeglarzem, który opuścił Hawaikę i dopłynął do nieznanej wyspy, dzięki czemu Maorysi zasiedlili Nową Zelandię. Jest to jednak tylko mit, interesująca sama w sobie jest natomiast historia opowieści o Kupem i to, w jaki sposób zyskały one tak duże znaczenie w kulturze Nowej Zelandii.

Część etnografów za „tradycyjny” mit o Kupem uznaje wersję przypisywaną Stephensonowi Percy'emu Smithowi (który powoływał się na maoryskie źródła, a siebie samego określał mianem „tłumacza”). Według Smitha Kupe był wielkim wodzem na Hawaice. Pewnego dnia z haczyków jego rybaków zaczęła znikać przynęta. Kupe udał się po radę do kapłanów, którzy pobłogosławili rybacki sprzęt. Wódz i jego ludzie ponownie wypłynęli w morze na połów i tym razem dostrzegli w wodzie stado ośmiornic kradnących przynętę. Największa z nich należała do wrogiego wodza o imieniu Muturangi.

Kupe zapragnął zabić Muturangiego, ale zamiast tego wypłynął ze swymi rybakami w morze, aby dopaść i pozbawić życia jego ośmiornicę. Ścigali ją przez cały ocean, aż dopłynęli do nowej wyspy – zielonego, niezamieszkanego lądu, który żona Kupego Kuramarotini nazwała Aotearoa (co znaczy „kraj długiej białej chmury”). Kupe wylądował na brzegu Północnej Wyspy Aotearoi, a ślady jego stóp widoczne są tam do dzisiaj. Mit zawiera wiele opowieści o tym, jak Kupe i jego ludzie eksplorowali linię brzegową, zakładali obozy (które dały początek osadom) i dokonywali wielu legendarnych wyczynów. Najwięcej nazw związanych z Kupem znaleźć można na Wyspie Północnej w pobliżu Wairarapy i Cieśniny Cooka.

Jednak wyniki najnowszych badań podają w wątpliwość autentyczność tradycyjnej wersji mitu o Kupem. Nie zgadza się ona ze znaczną częścią opowieści Maorysów, zwłaszcza z whaikorero i whakapapą wielu maoryskich grup. Jej elementy znaleźć można w przekazach ustnych społeczności zamieszkujących Northland, region Wairarapa czy Wyspę Południową, ale nawet one różnią się szczegółami lub zawierają dodatkowe historie, których na próżno szukać w tradycyjnej wersji mitu. Obecnie uważa się, że mit Smitha jest stworzoną przez niego synkretyczną syntezą, która rozpowszechniła się wśród maoryskich społeczności, co zostało uznane później za potwierdzenie autentyczności jego pracy.

Mimo tych wątpliwości obecność Kupego na Nowej Zelandii jest bardzo silna. W pewnym sensie jest on symbolem pierwszeństwa Maorysów w zasiedleniu wysp. Na Wellington Waterfront zobaczyć można jego pomnik w stylu art deco, a dzieci uczą się w szkołach opowieści o jego wyczynach. Pytając o to, czy Kupe rzeczywiście dokonał wszystkiego, co się mu przypisuje, bądź podając w wątpliwość jego historyczność, zdajemy się zapominać o szerszej perspektywie – roli, jaką ustne przekazy odgrywają w historii Maorysów, i o tym, jak przekazy te były interpretowane przez Pakeha, przybyłych na wyspy na długo po Maorysach.