Abraham Lincoln chce wykorzystać uprzemysłowienie, aby zapobiec rozdźwiękom w swojej cywilizacji.

Wybór ustroju jest dla Abrahama Lincolna ważny z powodu zdolności „Ojcowie założyciele”, która zapewnia dodatkowe względy dyplomatyczne i miejsca na dzikie karty. Lincoln chce też opracować technologię terminu oraz zbudować dzielnicę przemysłową w każdym należącym do niego mieście, aby zyskać darmowe jednostki walczące w zwarciu. Powinien unikać technologii irygacji oraz budowania plantacji, aby nie otrzymać związanych z nimi kar. Na późniejszym etapie rozgrywki w drodze do zwycięstwa wspierają Lincolna jednostka P-51 Mustang i studio filmowe.

Abraham Lincoln, właściciel jednej z najbardziej rozpoznawalnych twarzy w historii Stanów Zjednoczonych Ameryki, był prezydentem tylko przez cztery lata, ale w tym okresie zniósł niewolnictwo (akt ten nastąpił później niż w ówczesnych europejskich potęgach), z powodzeniem prowadził wojnę secesyjną i rozpoczął w USA epokę przemysłową.

Lincoln wywodził się ze skromnej rodziny zamieszkującej Środkowy Zachód. Lincolnowie byli ubogimi właścicielami ziemskimi, którzy musieli się odnaleźć pośród kluczowych zjawisk tamtych czasów: parcia na zachód w kierunku terytoriów rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej oraz napięcia między farmerami wykorzystującymi niewolników (i mającymi skłonność do tworzenia wielkich posiadłości) a tymi, którzy samodzielnie uprawiali swoje pola. Lincolnowie zostali zepchnięci na północ do Indiany, gdzie zajmowali się ciesielstwem i rolnictwem. Czasy były ciężkie – Abraham, który stracił matkę jako mały chłopiec, był głównie samoukiem. Zakończywszy służbę w oddziałach powołanych do walki z Saukami, Lincoln odbył studia prawnicze i na poważnie zainteresował się polityką.

Na początku swojej kariery politycznej Lincoln związany był z Wigami, których łączył – przynajmniej w Ameryce Północnej – sprzeciw wobec władzy wykonawczej (co wynikało z pierwotnego antymonarchistycznego charakteru partii). W USA oznaczało to walkę z możliwością zagarnięcia przez osobistości polityczne takie jak Andrew Jackson zakrojonej zbyt szeroko władzy wykonawczej. Stany Zjednoczone zmieniały się jednak i dominujący podział sceny politycznej nie przebiegał już między bogatymi właścicielami plantacji w Wirginii (np. Waszyngtonem czy Jeffersonem) a oszczędnymi oraz filozoficznie myślącymi mieszkańcami Nowej Anglii (np. Franklinem czy Adamsem). Nowa linia sporów biegła pomiędzy uprzemysłowioną Północą a rolniczym Południem korzystającym z pracy niewolników. Gdy Wigowie przekształcili się w Partię Republikańską i zaczęli wspierać interesy zindustrializowanej Północy kosztem Południa, Lincoln stał się wiodącym głosem stronnictwa. Wzywał do umiarkowania w kwestii niewolnictwa (jakkolwiek okropnie to brzmi dzisiaj, było to bardzo postępowe podejście jak na tamte czasy), do międzynarodowego protekcjonizmu gospodarczego i do wspierania krajowego przemysłu. Wszystkie te postulaty sprzyjały wolnemu kapitałowi (przynajmniej w kraju i wśród białych mężczyzn), industrializacji i bogaceniu się przemysłowców.

Biali właściciele ziemscy na Południu byli uzależnieni od niewolnictwa, dzięki któremu dotrzymywali kroku międzynarodowej produkcji przemysłowej, rolnej i globalnemu handlowi. Praktyka ta jednak – od zawsze odrażająca – mierzyła się z coraz większą krytyką. Lincoln nie ukrywał sprzeciwu wobec niewolnictwa, choć wzywał jedynie do jego ograniczenia, a nie całkowitej likwidacji. Ale nawet takie wezwania do umiaru były zbyt daleko posunięte w oczach południowych stanów. Te zinterpretowały wybór Lincolna na prezydenta jako znak, że ich wpływy w Unii nieodwracalnie słabną i że instytucja niewolnictwa, a tym samym podstawa ich ekonomicznego bytu, może zostać zniesiona. Dlatego też bezpośrednio po wyborze Lincolna na prezydenta Konfederacja ogłosiła swoje wyjście z Unii.

Lincoln wierzył w skuteczność dyskusji i był przez to krytykowany za niedocenianie powagi sytuacji i niepodejmowanie błyskawicznych działań. Niemniej jego zamiłowanie do słów i ostrożność miały się później opłacić. W wojnie secesyjnej atutami Południa były własne terytorium i dobrze wykształcona elita, z której wyłaniali się generałowie i strategowie. Jednak niemal pod każdym innym względem przewagę miała Północ. Ponieważ znaczna część siły roboczej na Południu była zniewolona i nie miała specjalnego interesu w walce o dalszą niewolę, musiało ono wykorzystać kampanie propagandowe, aby doprowadzić na front biednych, pozbawionych ziemi białych. Ponadto południowe fabryki i przemysł ustępowały tym z Północy. I wreszcie Południe nie miało wsparcia międzynarodowego.

Istniała wszakże droga do zwycięstwa, nawet jeśli wydawało się mało prawdopodobne. Polityka resentymentów rasowych nadal istniała, a Lincoln nie docenił tego, jak wielkim poparciem cieszyło się niewolnictwo nawet w stanach, które nie dokonały secesji (przykład: Maryland). Wybuchały w nich zamieszki i roiło się od sabotażystów. Co gorsza, istniało wiele międzynarodowych potęg, którym zależało na tym, aby Południe pozostało w dużej mierze rolniczym producentem surowców wykorzystywanych w ich przemyśle przetwórczym – zwłaszcza biorąc pod uwagę zamiłowanie Lincolna do nakładania ceł i ochrony amerykańskiego handlu. Lincoln przechwycił wysłanników, których Konfederacja wyekspediowała do Anglii, ale postąpił mądrze i ostatecznie puścił ich wolno, unikając w ten sposób międzynarodowego skandalu.

Sprawy mogły potoczyć się inaczej. Mogła nastąpić interwencja obcego mocarstwa. Masowe powstanie niewolników mogło zniszczyć Konfederację, zanim ta nabrała znaczenia. Masowe powstanie zwolenników niewolnictwa mogło sabotować przemysł Stanów Zjednoczonych. Jednak żadna z tych ewentualności się nie wydarzyła, a przemysłowa machina Północy nieubłaganie zniszczyła Konfederację.

Industrializm odegrał tu rolę kluczową. W kraju Lincoln był znany z ustanowienia administracji bankowej i departamentu rolnictwa, które miały objąć rozwijający się naród scentralizowaną kontrolą. Ale dziś czasy Lincolna powszechnie kojarzone są ze wznoszonymi fabrykami, wzrostem europejskiej imigracji do USA i rozwojem kolei. A także z ruchem tych przemysłowych sił przeciwko ziemiom na zachodzie – Lincoln, również ze względu na swe pochodzenie, nie darzył rdzennych mieszkańców kontynentu ciepłymi uczuciami.

Zwycięstwo Lincolna i reformy przeprowadzone na Południu w następstwie wojny musiały wywołać niechęć. Został zamordowany w Waszyngtonie przez Johna Wilkesa Bootha w 1865 roku, tuż po reelekcji i zaledwie kilka dni po zakończeniu konfliktu. Booth wierzył, że zamach doprowadzi do kontynuowania wojny, ale tak się nie stało. Następcą Lincolna został Andrew Johnson – wyjątkowo nieudolny przywódca.