Równiny z rzekami uchodzącymi do morza są idealnym miejscem na założenie holenderskiego imperium Wilhelminy, która zasila jego rozwój budową polderów i oplata świat siecią szlaków handlowych.

Wraz z rozpoczęciem rozgrywki holenderscy zwiadowcy powinni zbadać linię brzegową w pobliżu swojej pozycji początkowej, by zlokalizować rzeki i naturalne zatoki, nad którymi powstanie imperium Holandii. Wznieś dzielnicę portową w każdym przybrzeżnym mieście, by zyskać dodatkowe terytorium, i dobrze przemyśl, które pola z wodą osuszyć przy użyciu polderów. Następnie zagospodaruj brzegi wielkich rzek, by uzyskać jak najwięcej nauki, kultury i produkcji. Liczne szlaki handlowe dopełnią dzieła, zapewniając lojalność twoich miast, kulturę z obcych krajów oraz złoto, które pozwoli ci sięgnąć po dowolny rodzaj zwycięstwa.

Odkąd Wilhelmina nauczyła się mówić, znała jedynie życie przyszłej królowej. Ta najdłużej rządząca monarchini Holandii towarzyszyła swojemu ludowi podczas najbardziej burzliwych momentów historii – w początkach XX wieku, kryzysie ekonomicznym lat 30. i obiema wojnami światowymi. Wypełniała swoje obowiązki z godnością i pewnością siebie, poświęcając się w pełni ochronie holenderskiej suwerenności.

Urodziła się w 1880 r. jako córka króla Wilhelma III i jego drugiej żony, Emmy Waldeck-Pyrmont. W wieku czterech lat Wilhelmina stała się domniemaną następczynią tronu po śmierci swojego przyrodniego brata i stryjecznego dziadka. Wilhelm zmarł tuż po 10. urodzinach Wilhelminy. Do chwili wstąpienia Wilhelminy na tron po ukończeniu 18. roku życia władzę nad krajem jako regentka sprawowała jej matka.

Królowa Wilhelmina radziła sobie z początkowymi wyzwaniami za pomocą uporu i wdzięku. Wywierała na wszystkich niezapomniane wrażenie. Królowa brytyjska Wiktoria opisywała młodą Wilhelminę jako osobę ładną, uprzejmą i inteligentną, a Wilhelm II Hohenzollern osobiście zasmakował jej ciętej riposty. Podczas jednego ze spotkań poprzedzających wybuch I wojny światowej zwrócił uwagę, że jego strażnicy mają „po siedem stóp wzrostu”, a ludzie Wilhelminy „ledwie sięgają im do ramion”, na co królowa odpowiedziała, że „gdy Holendrzy otworzą tamy, woda będzie miała głębokość dziesięciu stóp”. Holandia zachowała neutralność podczas I wojny światowej dzięki negocjacjom z niemieckim cesarzem – możliwe, że podejmując decyzję w tej sprawie, przypomniał sobie groźbę młodej królowej.

Pomimo neutralności Holandii Wilhelmina przez cały okres trwania I wojny światowej popierała silną politykę obronną. Aktywnie interesowała się kwestiami wojskowymi swojego kraju i nalegała na wprowadzenie dokładnego kontrolowania wszystkich osób przekraczających jego granicę, nawet jeśli wśród nich znajdował się jej mąż, książę Henryk, udający się z wizytą do rodziny w Niemczech. Ku niezadowoleniu Wilhelminy I wojna światowa wpłynęła na Holandię w nieoczekiwany sposób – aliancka blokada uderzyła w holenderską wymianę handlową, stanowiącą główne źródło dochodu państwa. U schyłku wojny alianci oprotestowali decyzję królowej, która postanowiła udzielić niemieckiemu cesarzowi politycznego azylu.

Doświadczenie I wojny światowej zahartowało Wilhelminę i przygotowało ją na wydarzenia kolejnego światowego konfliktu. Pochowała swojego męża, po nim matkę, a następnie zabezpieczyła przyszłość królewskiego rodu, wybierając swojej córce, księżniczce Julianie, odpowiedniego kandydata na męża. W międzyczasie jej rozważne inwestycje czynione na zgliszczach światowego rynku zapewniły jej pozycję jednej z najbogatszych osób na świecie.

II wojna światowa zawitała w Holandii 10 maja 1940 r. w postaci niemieckiej inwazji. Królowa Wilhelmina wygłosiła „płomienny protest” przeciwko atakom na terytorium jej państwa. Zmuszona do opuszczenia Holandii udała się do Anglii, a swoją rodzinę odesłała na czas wojny do Kanady. Jej ucieczka nie była aktem tchórzostwa, lecz dobrze przemyślaną decyzją – gdyby pozostała w kraju, jej poddani założyliby, że kolaboruje z wrogiem. Wyjazd oznaczał opór. Jej rząd na uchodźstwie działał w Londynie do końca wojny, a ona wspierała swój okupowany naród regularnymi wystąpieniami na falach Radia Oranje. Pokrzepiany jej słowami holenderski ruch oporu walczył aż do powrotu królowej w 1945 r.

W 1948 r. po dwóch wojnach światowych i pięćdziesięciu ośmiu latach rządów Wilhelmina abdykowała na rzecz swojej córki Juliany. Dzięki podejmowanym przez nią decyzjom holenderski naród przetrwał jeden z najtrudniejszych okresów we współczesnej historii świata. Holendrzy do dziś wspominają swoją królową z wielkim sentymentem.