Znajdująca się w nim jednostka otrzymuje +4 do siły obrony i automatycznie zyskuje 2 tury fortyfikacji.

Zadaje niewielkie obrażenia wrogim jednostkom, które przechodzą przez zajmowane przez nią pole, oraz odbiera im punkty ruchu.

Fortyfikacje powstają od czasu, gdy pierwszy wódz z przerośniętym ego postawił mur z gliny i ogłosił, że wszystko w jego obrębie należy do niego. Wojskowi kopią rowy i fosy, wbijają w ziemię pale i kolce, stawiają ściany, a wszystko po to, by pacyfikować nowe terytoria, chronić granice lub pilnować, by obywatele się zanadto nie burzyli. Niektórzy uczynili budownictwo wojskowe formą sztuki – przykładem są tu rzymskie legiony, które potrafiły cały dzień maszerować, a przed zapadnięciem zmroku zbudować jeszcze ufortyfikowany obóz. Z czasem pojawienie się prochu strzelniczego wymusiło zmiany w sposobie budowania – drewniane i kamienne mury przestały po prostu wystarczać. Zamiast więc piąć się do góry, fortyfikacje zeszły w dół: powstały okopy i bunkry, schrony i pola minowe, drut kolczasty i pasy umocnień. Cel jednak pozostaje ten sam: chronić żołnierzy oraz zapewnić bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne.