Odblokowuje możliwość tworzenia nadmorskich kurortów przez budowniczych.

Zapewnia turystykę równą atrakcyjności pola. Można zbudować tylko na przybrzeżnych polach pustyni, równiny lub łąki. Minimalny poziom atrakcyjności: niesamowity.

Kurorty nadmorskie pojawiły się już w Cesarstwie Rzymskim – był to pierwszy kraj, gdzie ludzie – ci bogaci – mieli czas na leżenie bezczynnie. Rzymskie miasto Baje nad Zatoką Neapolitańską, wyspa Capri i zniszczone Pompeje należały do ulubionych miejsc elity imperium. Dopiero jednak w połowie XVIII wieku bogacze zaczęli masowo wyjeżdżać do nadmorskich kurortów. Pierwszym miastem, jakie zaczęło świadczyć usługi wypoczynkowe dla gnuśnych bogaczy, było w 1720 Scarborough. W 1793 roku otworzyło się Heiligendamm i ściągnęło arystokrację europejską na wybrzeża Bałtyku. Wraz z nadejściem rewolucji przemysłowej w ciepłych morskich wodach zaczęli taplać się nuworysze. Później, gdy skrócił się czas pracy i pojawiła możliwość oszczędzania, nawet klasa pracująca mogła dołączyć do bogaczy w Brighton, Nicei i Coney Island, zmuszając ich do przeniesienia się w takie miejsca jak Monte Carlo czy Acapulco.