Odblokowuje umiejętność inżynierów wojskowych: budowę silosu atomowego.

Stanowi on wyrzutnię broni jądrowej i termojądrowej.

Podobnie, jak miało to miejsce w przypadku pozostałych aspektów technologii rakietowej, to Niemcy jako pierwsi wykorzystali zamysł podziemnego silosu rakietowego, budując w 1944 r. pionierski kompleks tego typu w pobliżu Saint-Omer. Miał on mieścić i wystrzeliwać wymierzone w Anglię rakiety V2, ale nigdy nie został wykorzystany, gdyż przeszkodziły w tym prowadzone przez aliantów ciężkie bombardowania. Brytyjczycy romansowali chwilę z zamysłem podziemnych kompleksów rakietowych w latach 50 XX w., a nawet zdołali jeden zbudować, choć potem i tak uznali okręty podwodne za odpowiedniejsze platformy dla międzykontynentalnych pocisków. Dopiero jednak Amerykanie i Rosjanie naprawdę postawili na ideę skrywania nuklearnych arsenałów pod ziemią – na wypadek, gdyby miało to w jakiś sposób rozwiązać ewentualny kryzys III wojny światowej. Głównym założeniem przy tworzeniu tych silosów był jak najszybszy potencjał wystrzelenia rakiet UR-100 czy też Titan II, zależnie od strony konfliktu, by z jak największą pewnością doprowadzić do wzajemnej anihilacji. Od czasów Zimnej Wojny Rosjanie przenieśli większość swoich pocisków międzykontynentalnych do jednostek podwodnych, Amerykanie nadal utrzymują 450 funkcjonalnych silosów, a Chiny, choć pobudowały kilka takich konstrukcji, mimo wszystko preferują mobilne platformy rakietowe.