Odblokowuje zdolność budowniczych pozwalającą wznosić tartaki.

+1 do produkcji. Dodatkowe +1 do produkcji po zbudowaniu w sąsiedztwie rzeki. Można budować tylko na polach z lasami.

Mijają stulecia, a cel istnienia tartaku się nie zmienia: wjeżdżają do niego pnie, które przerabiane są następnie na belki, deski, słupki i gonty. Najwcześniejszy znany warsztat tego typu, którego datę powstania możemy w miarę dokładnie określić, to rzymski, napędzany wodą tartak z okolic Hierapolis pochodzący z III wieku p.n.e. Małe, zasilane w ten właśnie sposób budowle były powszechne w Europie i na Bliskim Wschodzie, gdzie nie brakowało drzew. Później tartaki pojawiły się też w krajach, gdzie docierali europejscy koloniści, którzy również zaczęli wycinać drzewa w dziewiczych lasach. Rewolucja przemysłowa przyspieszyła cały proces – parowozy mogły dowozić pnie do napędzanych parą tartaków, a następnie odtransportować gotowe produkty z drewna na rynki w tętniących życiem miastach. Z czasem nawet odpady tartaczne znalazły swoje zastosowanie: do produkcji papieru, jako paliwo i przy pakowaniu.