Unikalna dzielnica Rzymu wspomagająca rozwój miasta. Zastępuje dzielnicę akweduktu, a jej wzniesienie jest tańsze.

Dostarcza miastu świeżą wodę ze źródła w postaci sąsiadującej rzeki, jeziora, oazy albo gór. Miasto, które nie posiada jeszcze słodkiej wody, otrzymuje z tego tytułu do 6 obszarów mieszkalnych. Miasta, które mają już taką wodę, otrzymają zamiast tego +2 obszary mieszkalne. +1 udogodnienie, jeśli sąsiaduje ze szczeliną geotermalną. We wszystkich przypadkach łaźnia zapewnia dodatkowe +2 obszary mieszkalne i +1 udogodnienie. Zapobiega utracie żywności podczas suszy. Musi powstać w sąsiedztwie centrum miasta. Inżynierowie wojskowi mogą wykorzystać punkt potencjału, aby ukończyć 20% produkcji dzielnicy z łaźnią.

W dawnym Rzymie termami nazywano duże kompleksy kąpielowe. Choć wiele rzymskich willi i pałaców posiadało prywatne, podgrzewane baseny, termy były miejscem publicznym, otwartym dla wszystkich zabieganych, brudnych obywateli, którzy potrzebowali odprężenia i ablucji. Choć styl tych struktur różnił się wielce pomiędzy rzymskimi miastami, ogólną zasadą była budowa atrium dla relaksu i ćwiczeń fizycznych, caldarium (do gorącej kąpieli), tepidarium (do ciepłej kąpieli) oraz frigidarium (do kąpieli chłodnej), jak również apodyterium (przebieralni) i tym podobnych pomieszczeń. Najbardziej ekskluzywne lokale oferowały też sudatorium (łaźnię parową), a także laconium (łaźnię suchą). Termy dla kobiet były prawie równie wymyślne i zdobione nawet większymi ilościami murali i mozaik. Po długim dniu spędzonym na oglądaniu rzezi w Koloseum wizyta w miejscowych termach musiała stanowić prawdziwy szczyt luksusu.