Dzielnica zapewniająca miastu słodką wodę ze źródła w postaci rzeki, jeziora, oazy albo góry. Miasto, które nie posiada jeszcze słodkiej wody, otrzymuje z tego tytułu do 6 obszarów mieszkalnych. Miasta, które mają już słodką wodę, otrzymają zamiast tego +2 obszary mieszkalne. Wzniesiona w sąsiedztwie szczeliny geotermalnej zapewnia +1 udogodnienie. Zapobiega utracie żywności podczas suszy. Musi powstać w sąsiedztwie centrum miasta. Inżynierowie wojskowi mogą wykorzystać punkt potencjału, aby ukończyć 20% produkcji dzielnicy z akweduktem.

Resztki akweduktów, czyli stworzonych przez człowieka cieków wodnych, znaleźć można rozsiane w okolicach starodawnych osad całego świata: w Egipcie, Indiach, Persji, Grecji, krainie Azteków, a głównie na ziemiach dawnego Rzymu. Ponad 415 kilometrów (około 258 mil) akweduktów dostarczało świeżą pitną oraz kąpielową wodę do rzymskiej metropolii i były one prawdziwymi cudami inżynierii (jak na tamte czasy), często posiadając zadaszenie, a także służąc tym samym za mosty w miejscach, gdzie przecinały rozpadliny oraz przeszkody wodne. Choć ich projekt rodził kilka problemów natury zdrowotnej – zwłaszcza przez ołów, którym niekiedy je wyściełano – w ogólnym rozrachunku stałe dostawy względnie czystej wody były prawdziwym skarbem dla każdej pragnącej przerodzić się w miasto osady.