Często błędnie cytowany i źle tłumaczony, średniowieczny perski poeta Dżalal ad-Din Muhammad Rumi był jednym z najwybitniejszych pisarzy świata. Urodził się w Imperium Chorezmijskim na obszarze współczesnego Afganistanu (lub Tadżykistanu) i osiadł w sułtanacie Rumu, który miał w przyszłości dać początek Turcji. Rumi był też głęboko religijnym uczonym islamskim i sufickim mustykiem, co często jest pomijane lub pomniejszane w angielskich tłumaczeniach jego dzieł. Sufizm, czyli nurt islamu, w którym pieśni i poezja stanowią środek umożliwiający osiągnięcie jedności z Bogiem, jest obecny w całej twórczości Rumiego.

Najbardziej znanym dziełem Rumiego jest Masnawi, zbiór poezji uważany za najwspanialsze osiągnięcie perskiej poezji. Masnawi skupia się na miłości, którą autor postrzega jako ścieżkę prowadzącą do boskości, odzwierciedlonej w codziennych chwilach. Pojęcie miłości Rumiego ma charakter inkluzywny, zaprasza czytelnika i wskazuje mu wspanialsze i czystsze sposoby bycia. Ta miłość wycisza ego i otwiera drogę prowadzącą ku szerszemu światu – ku Bogu. Nie powinno więc nikogo dziwić, że poezja Rumiego stała się inspiracją do utworzenia zakonu wirujących derwiszów, grupy mistyków, którzy również byli zainteresowani osiągnięciem jedności ze światem, a swoją miłość wyrażali tańcem.

Poezja Rumiego stała się fundamentem klasycznej muzyki, poezji i sztuki Iranu i Afganistanu oraz sufickich tradycji. Rumi zmarł w 1273 roku, a jego grób znajduje się w mieście Konya leżącym na obszarze współczesnej Turcji.