Gabriela Mistral (właściwie Lucila de María del Perpetuo Socorro Godoy Alcayaga) jako pierwsza osoba pochodząca z Ameryki Łacińskiej zdobyła literacką nagrodę Nobla, którą przyznano jej w 1945 roku. Urodziła się w Chile w roku 1889 i pracowała jako wiejska nauczycielka. Po śmierci ukochanego zaczęła pisać wiersze. „Sonetos de la muerte” („Sonety śmierci”), „Desolación” („Niepocieszenie”) i „Ternura” („Czułość”) przyniosły jej międzynarodową sławę. Działa w komitecie kulturalnym Ligi Narodów (organizacji będącej prekursorem ONZ) oraz była konsulem chilijskiego rządu w wielu krajach. Umarła w 1957 roku.

Na twórczość Mistral duży wpływ miały tragedie, jakich doświadczyła, odzwierciedlone w jej rozmyślaniach o przedwczesnej utracie życia i miłości. Istotną rolę odegrała też jednak nadzieja, którą poetka dostrzegała w dzieciach i swoich uczniach, oraz radość – jeszcze cenniejsza dzięki świadomości, jak łatwo ją utracić.