Margaret Lucas urodziła się w 1623 roku w Colchester w hrabstwie Essex. Nie odebrała formalnego wykształcenia, miała za to dostęp do obszernych bibliotek i już we wczesnej młodości została zapaloną czytelniczką. Jako przedwcześnie dojrzałe dziecko szybko zaczęła przelewać swoje myśli na papier, choć większość osób z jej otoczenia uważała, że to nie przystoi. Wyjątkiem był jej brat, John, ceniony badacz prawa i nauk przyrodniczych. W 1642 roku została wysłana przez rodzinę – która zapewne chciała zdusić te przejawy myślenia w zarodku – do siostry w Oksfordzie, gdzie akurat przebywał królewski dwór. Pragnąc niezależnego życia, Margaret zgłosiła się na służbę jako dama dworu królowej Henrietty Marii i została przyjęta. Towarzyszyła później, w 1644 roku, swej pani w drodze na wygnanie do Paryża podczas pierwszej pierwszej angielskiej wojny domowej.

Tam pisząca bez ustanku Margaret poznała Williama Cavendisha, markiza (później księcia) Newcastle-on-Tyne. Wzięli ślub pod koniec 1645 roku. Mieszkali w liberalnych Rotterdamie i Antwerpii, póki przywrócenie w 1660 roku władzy królewskiej nie pozwoliło im wrócić do domu i odrestaurować posiadłości Cavendishów. Jej małżeństwo z księciem jest istotne z dwóch powodów. Po pierwsze, dzięki znajomościom męża udało jej się wydrukować większość swych dzieł, mimo że urodziła się w czasach, w których nie publikowało się ot tak literatury kobiecej. Po drugie, dzięki Cavendishowi spotkała takich myślicieli jak Thomas Hobbes, René Descartes, Marin Mersenne czy Pierre Gassendi.

Choć była ekscentryczką (znaną powszechnie jako „szalona Madge”) i uważano ją równie często za osobę pretensjonalną, jak i za geniusza, zaś jej o jej sposobie wypowiadania się mówiono, że jest obsceniczny i pełen wulgaryzmów, była przy tym płodną pisarką publikującą wiersze, dramaty, krytyki literackie i dzieła z zakresu filozofii i nauk przyrodniczych. Zmarła w 1673 roku, do końca słynąc z geniuszu i ekstrawagancji.