Niewielu ludziom udało się sprawić, by ich nazwisko oznaczało „przebiegłość i dwulicowość”. Niccolo Machiavelli, florentyński dyplomata i autor „Księcia”, uznawany jest za ojca współczesnej teorii polityki. Choć opublikował też wiele innych książek, to właśnie jego podręcznik dla polityków – czy to początkujących, czy też zaawansowanych – o tym, jak zastosować bezwzględny spryt, uczynił go sławnym.

W maju 1469 roku, w okresie, kiedy ubogie Włochy nękane były sporami między miastami i stanowiły pole bitew dla potęg katolickiej Europy, we Florencji urodził się Niccolo di Bernardo dei Machiavelli – syn prawnika Bernarda i jego żony, Bartolomei. Odebrał przeciętne wykształcenie w zakresie gramatyki, retoryki i łaciny. Nie przykładał się raczej do nauki. Niemniej jednak gdy florentyńczycy wygnali rządzących Medyceuszy i ogłosili w 1494 roku powstanie republiki, młody Niccolo został dyplomatą nowego państwa. Pokonując niebezpieczne meandry renesansowej dyplomacji, zdobył sobie reputację podstępnego i bezwstydnego intryganta, który dobrze służył republice... aż do odzyskania władzy przez Medyceuszy w 1512 roku.

Po uwięzieniu, torturach, uwolnieniu i zakazie jakiegokolwiek aktywnego udziału w polityce życie Machiavellego ziało pustką, którą wypełniał, czytając o historii Rzymu, rozważając sukces polityczny Borgiów (i ich nieudane próby zjednoczenia Włoch) oraz pisząc traktaty polityczne, w tym sławetnego „Księcia”. Choć papież Klemens VII (i wszyscy idealiści czasów późniejszych) potępił książkę ze względu na proponowane w niej rządy poprzez oszustwo i strach, stała się ona jednym z wielkich europejskich dzieł. Niccolo wydał później też „Rozważania nad pierwszym dziesięcioksięgiem historii Rzymu Tytusa Liwiusza” (w którym opisywał, jak powinna wyglądać struktura republiki) oraz „O sztuce wojennej” (wnikliwa analiza strategii i taktyki). Zmarł w 1527 roku po dziesięcioleciu spokojnego życia w małej wiosce pod Florencją.