Najbardziej znany poeta rzymski Owidiusz mimo swej popularności został wygnany przez cesarza Augusta do ponurego miasta Tomis nad Morzem Czarnym. Urodzony w marcu 43 roku p.n.e. w mieście Sulmo Publiusz Owidiusz Naso wyruszył pewnego dnia jedną z tych dróg, które prowadzą do Rzymu, by wraz ze swym starszym bratem uczyć się retoryki i prawa. Gdy jednak ten ostatni zmarł w wieku 20 lat, przyszły poeta porzucił studia, niwecząc tym samym marzenia ojca o dziecku, które zrobi karierę w polityce, i oddał się pisarstwu. Oraz miłości.

Większość naszych informacji o życiu Owidiusza pochodzi z jego własnych dzieł. Nim ukończył 30 rok życia, trzy razy wziął ślub, dwukrotnie się rozwiódł i spłodził jedno dziecko. Jako młodzieniec podróżował po cesarstwie – trwonił majątek rodzin w Atenach i Azji Mniejszej – w końcu zaś wrócił do domu. Niezadowolony z niskiego stanowiska prawniczego, jakie zapewnił mu ojciec, Owidiusz porzucił tę ścieżkę kariery i poświęcił się poezji. Jego pierwszym, stworzonym około 16 r. p.n.e. literackim sukcesem były „Miłostki” – zbiór poematów erotycznych o fikcyjnej Korynnie. Pełne bogatych opisów, cieszyły się sporą popularnością wśród znudzonych krwawymi rozrywkami Rzymian.

Owidiusz zaczął tworzyć więcej poezji miłosnej i wkrótce powstały „Metamorfozy”, jego najbardziej ambitne dzieło – 12 tysięcy linii napisanych heksametrem daktylicznym, w których opisana jest historia świata do dnia śmierci Juliusza Cezara. Gdy poeta z nieznanych przyczyn skłócił się z Augustem, ten około 8 roku naszej ery nakazał wygnać go na barbarzyńskie rubieże. Choć Owidiusz pisał dalej, jego dzieła zostały prawdopodobnie zakazane w rzymskich bibliotekach. Nigdy już nie wrócił do Wiecznego Miasta i zmarł w 17 roku naszej ery.