Urodzony w lipcu 1799 roku w Moskwie Aleksander Siergiejewicz Puszkin już jako dziecko wykazywał talent poetycki. Rząd rosyjski tak dalece to szanował, że w 1818 roku zatrudnił go w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W dzień Puszkin przekładał papierki, nocą zaś pisał poezję. Tak dobrą, że w końcu (pośmiertnie) został rosyjskim poetą laureatem.

Nie zatrzymał się jednak w tematyce na nieodwzajemnionej miłości i romantycznej tragedii – wiele z jego dzieł (zwłaszcza „Noël” i „Wolność”) dotyczyło ideałów liberalnych, wolności politycznej i innych kontrowersyjnych tematów. W rezultacie Puszkin został wyrzucony z pracy i wygnany w 1820 roku w dzicz Kaukazu i Krymu. Stamtąd wyruszył w drogę, odwiedzając Ukrainę i Mołdawię. Przymusowe wakacje pozwoliły mu na stworzenie największych dzieł: „Borysa Godunowa” i poematu dygresyjnego „Eugeniusz Oniegin”. W 1823 roku Puszkin trafił do Odessy, gdzie ponownie rozwścieczył miejscową władzę – został wygnany do wiejskiej posiadłości jego matki. Mimo że miał reputację szkodnika, jego przyjaciołom na carskim dworze udało się złożyć na ręce Mikołaja I petycję o jego ułaskawienie i umożliwienie mu powrotu do Moskwy.

Wolność jednak nie trwała długo. Choć Puszkin nie był powiązany z powstaniem dekabrystów w Sankt Petersburgu w 1825 roku, po jego zakończeniu władze znalazły wśród powstańczych dokumentów jego wiersze. Tak oto znalazł się na celowniku rządowych cenzorów, co uniemożliwiło mu podróże i publikację dzieł. Wciąż jednak pisał – ukończył dwie powieści i rozpoczął trzecią. W 1837 roku tonął już jednak w długach i docierały do niego pogłoski, że jego młoda żona ma kochanka – zareagował, wyzywając rzekomego miłośnika na pojedynek. Nie był to zbyt dobry pomysł, bo pistolet jest jednak mocniejszy od pióra. Postrzelony w brzuch Puszkin zmarł dwa dni później.