Styl strumienia świadomości uczynił go literackim innowatorem. Zabawy językiem i nowe formy prowadzenia opowieści przyniosły mu sławę. Spojrzenie na życie codzienne zapewniło mu popularność, zaś wulgarne elementy jego powieści uczyniły z niego celebrytę i doprowadziły do ważnych decyzji prawnych związanych z treściami obscenicznymi.

James Augustin Aloysius Joyce urodził się w lutym 1882 roku w Dublinie jako najstarsze z dziesiątki dzieci. Jego ojciec, John, był utalentowanym śpiewakiem, rzekomo jednym z najlepszych tenorów w kraju, nie potrafił jednak zapewnić rodzinie stabilności – lubił zajrzeć do kieliszka. James ukończył w 1902 roku University College w Dublinie i natychmiast wyjechał do Paryża, podobno w celu studiowania medycyny. Wrócił jednak do Irlandii, gdy dowiedział się o śmiertelnej chorobie swojej matki. Został tam na pewien czas – wystarczająco długi, by znaleźć kilka chwil zapomnienia w ramionach Nory Barnacle, hotelowej pokojówki, która urodziła mu dwójkę dzieci. Poszedł też w ślady ojca i zaczął spożywać duże ilości alkoholu.

Podczas swojego pobytu w kraju Joyce sprzedał swój pierwszy tekst magazynowi Irish Homestead. Nie wystarczyło to jednak, by zatrzymać go w Irlandii – w ciągu kolejnych kilku lat mieszkał z Norą w Puli, Trieście, Rzymie, Paryżu i Zurychu (podczas I wojny światowej). Jego pierwsza książka, „Dublińczycy”, stanowiąca zbiór krótkich opowiadań, została opublikowana w 1914 roku, zaś jego pierwsza powieść w dwa lata później. Joyce rozpoczął następnie tworzenie swojego najsławniejszego dzieła – „Ulissesa” – w którym opisuje jeden dubliński dzień. Opublikowana w 1922 powieść została szybko zakazana przez samozwańczych cenzorów w Ameryce i Wielkiej Brytanii. Dzięki tym kontrowersjom sprzedaż stale rosła.

Stabilność finansowa pozwoliła Jamesowi poślubić w końcu Norę, przeprowadzić się do Paryża, napisać „Finneganów tren”, a wraz z rozpoczęciem niemieckiej inwazji na Francję podczas II wojny światowej przeprowadzić się z powrotem do Zurychu. Tam też zmarł w styczniu 1941 roku.