Żyjący w okresie Walczących Królestw Qu Yuan był bodajże pierwszym poetą „patriotycznym”, a także mężem stanu, dyplomatą, reformatorem, lecz również idealistą. Uważa się go za jednego z czterech wielkich poetów cywilizacji, zaś najbardziej znanym tomem jego dzieł jest „Chu Ci” (Pieśni z Chu). Najwcześniejsze wzmianki o Qu Yuanie znajdują się w napisanym w 174 roku p.n.e. poemacie Jia Yi, urzędnika wygnanego z dworu dynastii Han, w którym porównuje on swój los do dziejów wielkiego poety.

Historycy zakładają, że Qu Yuan urodził się około 339 roku p.n.e., zmarł zaś około 278 – wszystko to w oparciu o dość niejasną biografię autorstwa „uczonego” z dynastii Han imieniem Sima Qian. Jeśli wierzyć jej treści, poeta żył w królestwie Chu, gdzie wspierał króla Huaia w rządach. Gdy odrodzone królestwo Qin zaatakowało pozostałe, Yuan zasugerował wejście z nimi w sojusz. Zazdrośni ministrowie przekonali jednak bezmyślnego Huaia, że poeta jest skorumpowany – czy to prawda, czy też nie, Yuan musiał udać się na wygnanie. Wkrótce potem król został uwięziony przez Qin, a na tronie zasiadł jego jeszcze głupszy syn, choć nie na długo.

To właśnie podczas wygnania Qu Yuan napisał swoje najsławniejsze dzieła: „Li Sao” (Lamentacja), „Tian Wen” (Pytam niebiosa), „Jiu Ge” (Dziewięć pieśni) i „Huai Sha”. Gdy dowiedział się, że Chu zostało wchłonięte przez Quin, piątego dnia piątego miesiąca księżycowego zrozpaczony rzucił się w odmęty rzeki Miluo, przywiązawszy sobie uprzednio kamień do szyi.