Słynne „Opowieści kanterberyjskie” nie zostały dokończone, lecz mimo to uważa się je za jedno z najwspanialszych dzieł literackich naszej cywilizacji... co udowadniałoby, że wytrwałość wcale nie jest taka niezbędna do sukcesu. Urodzony w 1340 roku w mieszczańskiej, londyńskiej rodzinie Geoffrey Chaucer kształcił się szkole katedralnej św. Jana i w 1357 roku został urzędnikiem służby cywilnej na dworze hrabiny Ulster, Elżbiety, żony księcia Clarence. W wieku kilkunastu lat wyruszył, by wziąć udział w wojnie stuletniej... i podczas oblężenia Reims trafił do niewoli.

Król Edward III zapłacił okup za Chaucera, który dołączył do jego dworu i podróżował po Francji, Włoszech i Hiszpanii jako dyplomata korony. W 1366 poślubił Philippe Roet, damę dworu z otoczenia królowej, co wcale nie pogorszyło jego statusu społecznego. Po przeżyciu jeszcze kilku przygód dyplomatycznych we Florencji i Genui, gdzie przebywał w imieniu króla, został mianowany głównym inspektorem ceł – było to całkiem dochodowe stanowisko. W 1385 złożył petycję o zwolnienie ze służby, przez kolejnych kilka lat nadal ją jednak pełnił – przez pewien czas był nawet członkiem parlamentu. Gdy na tron wstąpił Ryszard II, Chaucer został dyrektorem robót publicznych, a następnie ogrodnikiem w posiadłości królewskiej w Somerset. Zmarł w Westminsterze w październiku 1400 roku.

Dokładne daty powstania dzieł Chaucera – w tym „Czytania o dobrych paniach”, „Sejmu ptasiego” oraz „Troilusa i Criseydy” – nie są znane. Biorąc pod uwagę, ile miał obowiązków wobec korony, nikt właściwie nie wie nawet, jakim cudem znajdował czas na pisanie. Jego magnum opus miało stać się 120 satyrycznych, dowcipnych historii ze sławnych „Opowieści” – przedsięwzięcie ambitne nawet jak na obecne czasy. Do śmierci ukończył ich zaledwie 24.