Poza wzmiankami u innych pisarzy, jak np. u Kalidasy, pierwszy wielki dramatopisarz indyjski, znany jako Bhasa, nie cieszył się wielkim szacunkiem aż do początków XX wieku, mimo że żył w bliżej niesprecyzowanym okresie między II w. p.n.e. a II w. n.e. Niezweryfikowane pozostaje nawet jego imię, jako że słowo „bhasa” znaczy w sanskrycie tyle co „język mówiony”.

Niemniej jednak to właśnie Bhasie przypisuje się powstanie pierwszych sztuk teatralnych napisanych w sanskrycie, choć dopóki w 1912 roku w Kerali nie odkryto ich kopii, uznawane były za zaginione. Dziś historycy z całą pewnością (mniej więcej) przypisują mu autorstwo 13 klasycznych tekstów. Wszystkie te jednoaktówki poza Charudattą zachowały się w całości i stanowią, ogólnie rzecz biorąc, romanse oparte na motywach sławnych eposów takich jak Mahabharata i Ramayana. Bhasa, płodny pisarz, nie szanował jednak powszechnych wówczas w Indiach konwencji dramatycznych, przedstawiał bowiem bez skrępowania w swoich dziełach sceny snu, walki, śmierci i morderstwa, które wg Natjaśastry (traktatu dotyczącego teatru, tańca i sztuki) nie powinny być pokazywane publicznie. Miał energiczny, pełen dramatyzmu i bezpośredni styl pozbawiony przesadnej ostentacji, jaka cechowała innych indyjskich dramatopisarzy. Miał też jednak tendencję do powtarzania w kolejnych dziełach całych wypowiedzi z innych swoich sztuk.

Gdy Indie wyzwoliły się spod brytyjskiego jarzma, sztuki Bhasy ponownie trafiły na deski teatrów – początkowo grano je tylko w hindi, później jednak zostały przetłumaczone na inne języki (nawet na angielski). Dziś Bhasa uważany jest za równego Sofoklesowi i Szekspirowi – przynajmniej wśród Hindusów.