„Mistrz makabry”, Amerykanin Edgar Allan Poe, był twórcą nastrojowych wierszy i pełnych grozy oraz tajemnic opowieści. Być może dlatego, że w jego życiu nie brakowało ani jednego, ani drugiego.

Urodzony w styczniu 1809 roku jako syn aktorów Edgar nigdy ich dobrze nie poznał – ojciec odszedł, gdy był jeszcze dzieckiem, matka zaś zmarła, gdy miał trzy lata. Oddzielony od rodzeństwa chłopak został zabrany do domu Johna i Francis Allenów, bogatego handlarza tytoniem i jego żony, którzy mieszkali w Richmond. Edgar nigdy nie związał się mocno z Johnem, być może dlatego, że pisał wiersze na rewersach jego dokumentów biznesowych. W 1826 roku wstąpił na Uniwersytet Virginia.

Poe skrywał dwa sprzeczne pragnienia – pisarstwo i służbę w wojsku. Pierwszy zbiór wierszy opublikował w 1827 roku. Wtedy również wstąpił do armii. W 1830 dostał się na West Point, został jednak wyrzucony za niedopełnianie obowiązków. Po odejściu z akademii skupił się na swej drugiej pasji – jako przymierający głodem autor mieszkał w Nowym Jorku, Filadelfii, Richmond i w końcu w Baltimore, gdzie zamieszkał u swej ciotki Marii i poślubił kuzynkę, Virginię, gdy miała zaledwie 13 lat.

Pod koniec lat 30. XIX wieku opublikował pierwszy zbiór opowiadań: „Opowieści groteskowo-arabeskowe”. Tytuł mówi sam za siebie. Książka miała przeciętne powodzenie, talent Edgara rozwijał się jednak: w 1843 roku otrzymał nagrodę literacką za „Złotego żuka”, nowelę, dzięki której rozwinął się nowy gatunek literacki: fikcja detektywistyczna. Sławę zdobył sobie zaś opublikowanym w 1845 roku wierszem „Kruk”. W 1847 roku, gdy zmarła jego ukochana Virginia, Edgara ogarnęła czarna rozpacz. Po niego samego śmierć przyszła w październiku 1849 w dość tajemniczych okolicznościach.