Emily Elizabeth Dickinson urodziła się w grudniu 1830 roku w Amherst w rodzinie z Nowej Anglii. Kształciła się na Akademii w Amherst (dziś jest to college), którą założył jej dziadek. Miała jednak „delikatną” naturę i doświadczała stanów wycieńczenia psychicznego, które nie pozwalały jej wychodzić z łóżka, przez co musiała w 1848 roku przerwać naukę w akademii mimo wspaniałych wyników. Niektórzy uczeni spekulowali, że cierpiała na agorafobię, depresję i stany lękowe. Spędziła resztę swojego samotniczego życia w rodzinnej posiadłości, nazywanej w okolicy „Posiadłością”.

Emily zaczęła pisać jako nastolatka – nie miała zbyt wielu przyjaciół, którzy pozwoliliby jej uwolnić drzemiące w niej emocje. Jednym z tych nielicznych znajomych był Benjamin Newton, który zapoznał łatwo ulegającą wpływom młodą damę z tekstami Williama Wordswortha. Poza pisaniem poezji i zajmowaniem się wiecznie chorą matką – ani Emily, ani jej siostra Lavinia nie wzięły ślubu i mieszkały w Posiadłości do końca życia – dziewczyna utrzymywała ożywioną korespondencję z ludźmi takimi jak Newton, pastor Charles Wadsworth, sędzia Otis Lord i kilku innych.

Po 1860 roku Emily rzadko opuszczała posiadłość. To właśnie w tym okresie, aż do śmierci matki w 1882 roku, bez wiedzy rodziny wypełniła kilkanaście notatników wierszami. Z około 1800 poematów, które stworzyła, za jej życia ukazało się w druku ledwie koło dziesięciu, a i tak zostały przeredagowane ze względu na mocno niekonwencjonalny styl. Wiersze Dickinson składały się z krótkich linii i rymów przybliżonych. Opierały się na „niedopuszczalnych” zasadach interpunkcji i stosowania wielkich liter. Emily zmarła w 1886 z powodu choroby nerek, a jej notatniki zostały odkryte przez Lavinię. W 1890 roku rodzina opublikowała pierwszy tom jej wierszy zebranych, dzięki którym zyskała miano jednej z wielkich poetek Ameryki.