Johann Wolfgang von Goethe, prawnik, który porzucił ciemną stronę biurokracji i przeszedł na jasną stronę wielkiej literatury, urodził się w sierpniu 1749 roku we Frankfurcie nad Menem. Należał do burżuazji i w przeciwieństwie do większości współczesnych mu artystów nie potrzebował bogatych patronów ani zyskownych zleceń.

Ojciec Goethego był synem rentiera, który po ukończeniu studiów prawa w Lipsku i Strasburgu żył z majątku odziedziczonego po ojcu i podróżował po Włoszech, Francji oraz Niderlandach. W kwietniu 1770 roku Johann rozpoczął studia doktoranckie, lecz jego dysertacja podająca w wątpliwość status prawny dziesięciu przykazań okazała się zbyt skandaliczna i odrzucono ją. Choć Goethe nie zdobył tytułu doktora prawa, poznał młodego Johanna Herdera, słynnego już wtedy literata i intelektualistę, który zaznajomił go z dziełami Szekspira.

Goethe krótko prowadził własną kancelarię prawniczą, lecz zajęcie to okazało się nudne i przegrało z pragnieniem oddania się literackim fascynacjom. Jesienią 1771 roku ukończył pierwszy szkic swojej pierwszej sztuki teatralnej, a w 1774 pierwszą powieść. Żadne z tych dzieł nie doczekało się szybkiej publikacji, lecz z rękopisami zapoznali się jego przyjaciele i znajomi. Wkrótce Johann Wolfgang stał się ważnym przedstawicielem niemieckiego stylu literackiego zwanego „Sturm und Drang”, który charakteryzował się politycznym liberalizmem i oddaniem ideałowi narodowej kultury niemieckiej głoszonemu przez Herdera.

Po kilku potajemnych romansach i zerwanych zaręczynach Johann wyruszył w 1776 roku w podróż do Włoch. Nie dotarł jednak do celu, ponieważ otrzymał zaproszenie na dwór nowego księcia Weimaru, Karola Augusta. Do końca swojego życia – poza latami 1786–1788, podczas których odwiedził w końcu Włochy – mieszkał i tworzył w Weimarze. Okres poprzedzający jego śmierć w 1832 roku okazał się bardzo płodny literacko, a powstałe wówczas dzieła opublikowano w 142 tomach.