Francis Scott Fitzgerald urodził się w 1896 r. jako syn arystokraty z Marylandu (spokrewnionego z autorem słów amerykańskiego hymnu „Star Spangled Banner”) i córki irlandzkich imigrantów. Uczęszczał do prywatnych katolickich szkół, a następnie dostał się na uniwersytet Princeton, gdzie po początkowych sukcesach na polu literatury i nauk socjologicznych zaniedbał studia i trafił na akademicki okres próbny. W końcu porzucił naukę i w 1917 roku zaciągnął się do armii, a także napisał swoją pierwszą powieść (którą wydawca odrzucił, jednocześnie zachęcając jednak do wprowadzenia poprawek i ponownego zgłoszenia). W 1918 r., gdy stacjonował w Montgomery w stanie Alabama, poznał lokalną piękność, Zeldę Sayre. Po dość burzliwym okresie zaręczyn ożenił się z nią w roku 1920. W tym samym roku publikacji doczekała się pierwsza powieść Fitzgeralda, „Po tej stronie raju”.

Fitzgerald oddał w swoich powieściach ducha epoki jazzu, czego najlepszym przykładem jest „Wielki Gatsby”. Bohaterowie i bohaterki jego utworów to ludzie młodzi, pełni ideałów, bywający w towarzystwie oraz oddani przyjemnościom. Wyczuwa się w nich groźbę zbliżającej się katastrofy, nieuniknionego pozbawienia złudzeń oraz śmiertelny strach przed starością, która odbierze im przemijające piękno. Nad wszystkim wisi dodatkowo widmo zakończonej właśnie wojny ostatecznej. Stary porządek i moralność legły w gruzach, lecz wciąż nie wiadomo, co miałoby je zastąpić. Życie Scotta i Zeldy Fitzgerald pod wieloma względami przypominało wątki przewijające się w jego twórczości – para była znana i stanowiła stały element towarzyskiego świata, a pijaństwo Scotta Fitzgeralda (oraz jego konsekwencje) było omawiane równie gorąco i szeroko jak pisane przez niego powieści. Fitzgerald pisał i pił, kłócił się z Zeldą i pił, publikował powieści oraz artykuły w magazynach i pił, przeniósł się do Europy i pił... Gdy epoka jazzu dobiegła wreszcie końca, stan psychiczny Zeldy Fitzgerald bardzo się pogorszył, w efekcie czego trafiła do zakładu, w którym spędziła resztę życia. Scott Fitzgerald przeniósł się natomiast do Hollywood i pracował jako scenarzysta, by spłacić ogromne długi. W 1940 r. zmarł w zapomnieniu w wieku zaledwie 44 lat.

Twórczość Fitzgeralda w pełni doceniono dopiero kilka dekad po jego śmierci. Obecnie jego powieści uznawane są za sztandarowe dzieła epoki jazzu – żaden pisarz nie uchwycił upajającej radości i wytwornego splendoru tych czasów tak dobrze jak właśnie Scott Fitzgerald. I chyba życie żadnego z nich nie oddało tragicznego końca i utraconych nadziei epoki jazzu tak dobrze, jak życie Scotta Fitzgeralda.