+1 do wiary i +1 do złota w stolicy.

Niektórym dynastiom nie wystarczały zwykłe tytuły królewskie, otaczały się więc nimbem boskości, by zapewnić sobie posłuszeństwo, prestiż i pozór nieomylności. Egipskich faraonów uważano powszechnie za wcielenie boga Horusa. W cesarskich Chinach władca uważany był często za syna niebios rządzącego na mocy „mandatu niebios”, jego rozkazy zaś uważano za boskie polecenia. Niektórzy cesarze rzymscy również ogłaszani byli przez senat bogami, zazwyczaj jednak już po ich śmierci, by nie przeszkadzało im to w wykonywaniu obowiązku. Choć cała ta boskość została w końcu zastąpiona nadanym przez niebiosa prawem królów do sprawowania rządów, odbijała się echem przez cały czas istnienia cywilizacji.