Pozbawione założyciela i centralnej doktryny shintō stanowi dość amorficzny system duchowości i wiary Japończyków, który opiera się na połączeniu danej osoby z otaczającym ją fizycznym światem... i samą Japonią. Zapisana historia szintoizmu sięga wstecz aż do dwóch wielkich dzieł spisanych przez Ō no Yasumaro na życzenie cesarzowej Gemmei. Były to „Kojiki” (ok. 712 r.) i „Nihon Shoki” (ok. 720 r.). Z tych dwóch prac, opartych na przekazach ustnych, pierwsza stawia rodzinę cesarską w miejscu duszy japońskiej kultury, a druga skupia się na „poprawności” społecznej hierarchii i życiu według zasad porządku. Jeśli przyjąć, że hinduizm jest religią politeistyczną, która zyskała światowy zasięg, to shintō jest animizmem, który stał się religią państwową.

Jednym z kluczowych aspektów szintoizmu jest wiara w duchy zwane kami, które czci się poprzez odwiedzanie kapliczek. Choć kami nie są uważane za bogów, są blisko powiązanymi z ludzkością stworzeniami, które mogą dzięki temu pozytywnie wpływać na los danego człowieka. Jednakże shintō nie skupia się na wyznawaniu kami, a raczej na samym rytuale wiary i poświęcenia. Poprzez modlitwy do duchów przy ołtarzach pokazuje się swoje oddanie, co może zachęcić kami do zesłania dobrej fortuny.

Choć shintō od stuleci jest kluczowym elementem japońskiego życia i cieszy się 100 milionami wyznawców w samej Japonii, nie jest religią w tradycyjnym tego słowa znaczeniu, lecz głęboko zakorzenioną, niepowtarzalną wiarą Japończyków.