Po ukończeniu automatycznie powstaje 1 lub 2 sąsiadujące dzielnice z kanałem. Umożliwia jednostkom morskim przemierzanie pola z Kanałem Panamskim. Szlaki handlowe przebiegające przez Kanał Panamski mogą generować wielokrotnie więcej złota zapewnianego im przez dzielnice w miastach docelowych.

Dzielnicę można wznieść wyłącznie na płaskim polu lądowym znajdującym się między dwoma sąsiadującymi z nim polami spełniającymi następujące warunki: jedno z sąsiadujących pól musi pozwalać na umieszczenie na nim dzielnicy z kanałem połączonej z polem konstrukcyjnym Kanału Panamskiego, zaś na drugim sąsiadującym polu musi znajdować się miasto lub woda, bądź musi to być pole, które może mieścić kanał łączący.

Oficjalne otwarcie Kanału Panamskiego nastąpiło 15 sierpnia 1914 r., tuż po wybuchu I wojny światowej. Pierwsze pomysły połączenia wód Atlantyku i Pacyfiku żeglownym kanałem na obszarze dzisiejszej Panamy pojawiły się już w XVI w., ale dopiero po kilku nieudanych próbach i kilkuset latach projekt ten doczekał się realizacji. Kanał o długości ponad 80 kilometrów został ukończony pod nadzorem Stanów Zjednoczonych i pozostawał pod ich kontrolą aż do 1999 r., kiedy to został przekazany Panamie.

Na kanał składają się sztuczne jeziora połączone systemem śluz. Dzięki śluzom statki są w stanie pokonywać różnice poziomu wód kolejnych jezior.

Obecnie każdego roku Kanał Panamski pokonuje około 14 tysięcy jednostek. Każdy statek uiszcza opłatę uzależnioną od jego typu, wielkości oraz transportowanego ładunku.