Unikalna średniowieczna jednostka Imperium Osmańskiego zastępująca kapra. Przeprowadzenie morskiego najazdu nie pociąga za sobą kosztu w punktach ruchu. Widoczna tylko dla innych jednostek morskich najeźdźców oraz jednostek, które z nią sąsiadują. Ujawnia morskich łupieżców w zasięgu widzenia.

Berberyjscy korsarze należeli do najsłynniejszych i najbardziej przerażających piratów Morza Śródziemnego. Siali postrach w dobie renesansu i na początku epoki współczesnej. Ich działalność finansowało i sankcjonowało Imperium Osmańskie, podobnie jak państwa zachodnioeuropejskie wynajmowały kaprów pełniących rolę prywatnych łupieżców. Gdy Imperium Osmańskie poszerzyło swoje wpływy i weszło w konflikt z Europą Zachodnią, korsarskie napady stały się powszechniejsze. U szczytu korsarskiej potęgi sam widok ich lśniącej galery (lub, co gorsza, całej ich floty) napełniał śmiertelnym przerażeniem niemal wszystkich kapitanów.

Piractwo na Morzu Śródziemnym stanowiło działalność o wielowiekowej tradycji, praktykowaną niemal od początku znanej historii. Berberyjscy korsarze grasujący wzdłuż europejskiego wybrzeża kultywowali ją jako jedni z ostatnich. Ich bazami wypadowymi były ufortyfikowane porty leżące na berberyjskim wybrzeżu, takie jak Algier i Tunis. Słynęli z porywania statków i przetrzymywania ich załóg dla okupu. Pojmani marynarze, którzy byli zbyt biedni, aby zapłacić okup, często trafiali do niewoli. Literatura tego okresu jest pełna opowieści o niewolnikach, którym udało się zbiec z galer, a wokół wyzwalania więźniów z rąk korsarzy powstał cały charytatywny przemysł. Jednak dla niektórych Europejczyków perspektywa bogactw i władzy okazywała się na tyle atrakcyjna, że dobrowolnie wstępowali w szeregi piratów, a nawet służyli jako ich oficerowie.

Pod koniec XVIII i na początku XIX wieku państwa Europy połączyły siły w celu wyeliminowania zagrożenia ze strony berberyjskich korsarzy. W działania te zaangażowały się nawet młode Stany Zjednoczone – „wybrzeże Trypolisu”, o którym mowa w hymnie amerykańskiej marynarki wojennej, to nawiązanie do tych właśnie wydarzeń.