Najważniejszym elementem topografii Polski jest rozległa nizina rozciągająca się od Morza Bałtyckiego na północy aż po Karpaty na południu. Niestety dla Polski, nizina ta przez tysiąclecia stanowiła otwartą bramę do inwazji z Europy na zachodzie i z Azji na wschodzie. Nieszczęściem Polski było też położenie pomiędzy Niemcami i Rosją, ponieważ oba te mocarstwa (przez ponad tysiąc lat) chciwie patrzyły na jej bogate ziemie i zasoby. Mimo wszystko Polska radziła sobie z obroną terytorium i swego czasu sama była największym łobuzem w okolicy.

Jeśli wierzyć podaniom, Mieszko był władcą plemienia Polan zamieszkującego ufortyfikowany gród o nazwie Gniezno. Gdy grasujący Madziarzy zagrozili krakowskiemu plemieniu Wiślan, z którym Mieszka łączyły bliskie stosunki, zjednoczył on oba plemiona, zakładając tym samym dynastię Piastów. Wskutek namowy rzymskokatolickich misjonarzy z leżącej na południe Bohemii, którzy obiecywali wiele korzyści zarówno duchowych, jak i doczesnych, władca nawrócił się na chrześcijaństwo i w 966 r. przyjął chrzest. Mimo sporów nawet najbardziej sceptyczni badacze przyjmują, że wtedy właśnie zaczęło istnieć państwo polskie.

Zdolni (a raczej silni) następcy Mieszka I powoli nawrócili pogański naród na chrześcijaństwo, stworzyli silne królestwo i włączyli Polskę w krąg kultury europejskiej. Jego syn Bolesław Chrobry doprowadził do stworzenia polskiej metropolii kościelnej, zaś jego świecką władzę oficjalnie uznał święty cesarz rzymski. Doprowadziło to do koronacji Chrobrego w 1025 r., dzięki czemu stał się on pierwszym królem Polski.

Na koniec stulecia kraj rozciągał się od Bałtyku po Karpaty i powoli zaczęły ustalać się jego historyczne granice. Jednak po śmierci Bolesława III Krzywoustego w 1138 r. królestwo, ze względu na brak tradycji primogenitury, zostało podzielone między jego synów. Doprowadziło to do wewnętrznych konfliktów i zewnętrznych nacisków trwających nieprzerwanie przez kilka następnych stuleci.

Władysław Łokietek, pomniejszy książę z rodu Piastów, poświęcił swoje życie ponownemu zjednoczeniu państwa, a jego starania zwieńczyła koronacja na króla Polski. Król Władysław bronił kraju przed pogańskimi Litwinami i Mongołami, a także toczył wojny z chciwym i zadufanym w sobie zakonem krzyżackim. Po śmierci Władysława władzę przejął jego jeszcze zdolniejszy syn Kazimierz III zwany Wielkim. Przy pomocy umiejętnej dyplomacji i szybkich wojen nie tylko dopilnował on, by zdobycze ojca pozostały własnością kraju, ale też uczynił Polskę centrum kultury, nauki i handlu. Ponad dwukrotnie powiększył królestwo, przeorganizował jego gospodarkę i prawa oraz umożliwił otworzenie pierwszego w Polsce uniwersytetu. Pod jego liberalnymi rządami Polska stała się schronieniem dla ograbionych i prześladowanych. Niemcy osiedlali się w miastach, armeńscy i słowiańscy uchodźcy w położonych na nizinach wsiach. Do kraju przybyły też tysiące Żydów. Kazimierz Wielki nie miał jednak męskich potomków i zmarł w 1370 r. jako ostatni król z dynastii Piastów.

Kazimierz wyznaczył na swojego następcę siostrzeńca, Ludwika Węgierskiego, który większość czasu spędzał właśnie na Węgrzech. Gdy w 1382 r. Ludwik zmarł, polska szlachta z pewnymi oporami obrała królem (tak brzmiał tytuł) jego najmłodszą córkę Jadwigę. Jej ślub z Jogajłą, wielkim księciem litewskim, który nawrócił się na katolicyzm i przyjął polskie imię Władysław II, uczynił go królem Polski. Król i królowa rządzili razem aż do śmierci Jadwigi w 1399 r., po której Władysław II Jagiełło został jedynym monarchą Polski.

Pomagając Litwinom toczącym krwawą wojnę z zakonem krzyżackim, Władysław Jagiełło w 1401 r. wciągnął w konflikt Polskę. W lipcu 1410 r. pod Grunwaldem, w jednej z największych bitew europejskiego średniowiecza, zjednoczone siły polsko-litewskie pod jego dowództwem odniosły tak druzgocące zwycięstwo, że zakon krzyżacki został niemal dosłownie unicestwiony, a większość jego dowódców zabita lub schwytana.

Jagiellońscy monarchowie spędzali kolejne dziesięciolecia, walcząc z chciwymi sąsiadami – odrodzonym zakonem krzyżackim, księstwem Prus, królestwami Czech i Węgier, Wielkim Księstwem Moskiewskim i leżącym na południu imperium osmańskim, a także Tatarami krymskimi, którzy w latach 1474–1569 zorganizowali co najmniej 75 najazdów na ziemie polskie. Pomimo licznych klęsk sąsiedzi Polski zdawali się nie przyjmować do wiadomości jej potęgi. Królowie jagiellońscy na ogół byli w stanie utrzymać granice i wpływy międzynarodowe państwa w niezmienionym stanie.

Ważniejsze i trwalsze niż wojskowe sukcesy i porażki były zmiany społeczne i naukowe, jakie zaszły za Jagiellonów. W 1505 r. konstytucja nihil novi przeniosła większość praw ustawodawczych z monarchy na Sejm – parlament składający się z polskiej szlachty. Był to ogromny krok w stronę demokracji. Ruchy reformacyjne, zwłaszcza czeski ruch husytów, wywarły duży wpływ na polski katolicyzm, co doprowadziło do ustanowienia praw gwarantujących tolerancję religijną. Renesansowe ideały sprawiły, że królowie Zygmunt I Stary i Zygmunt II August promowali polską sztukę i kulturę. W 1543 r. zaś ukazało się epokowe dzieło polskiego astronoma, Mikołaja Kopernika, zawierające dowód na prawdziwość heliocentrycznego modelu Układu Słonecznego.

Pobudzony rosnącym nacjonalizmem, „demokratycznymi” zasadami i (nielicznymi) obawami o zamiary sąsiadów Sejm w czerwcu 1569 r. przyjął ustawę zatwierdzającą powstanie Rzeczpospolitej Obojga Narodów, zjednoczonego polsko-litewskiego państwa z wybieranym w ramach elekcji monarchą, lecz rządzonego głównie przez zbierającą się na sejmikach i na Sejmie szlachtę. Ustawę przyjął i podpisał bezdzietny Zygmunt August, ostatni z dynastii Jagiellonów. Choć mówi się, że unia zapewniła krajowi długi okres stabilności i pomyślności oraz sprawiła, że zachodnia kultura zadomowiła się na terytoriach Ukrainy i zachodniej Rosji, kraj bardzo często wikłał się w konflikty z Rosją, Szwecją, imperium osmańskim, Kozakami i innymi krnąbrnymi sąsiadami.

Trudy tych wojen, zwłaszcza udział Rzeczpospolitej w wielkiej wojnie północnej, a także nieudolność kolejnych królów sprawiły, że w kraju pojawiła się desperacka potrzeba wewnętrznych zmian. W połowie XVIII w. Sejm wprowadził reformy handlowe, wojskowe, społeczne i edukacyjne, powołał też Komisję Edukacji Narodowej – pierwszy państwowy system edukacji w Europie – dzięki któremu nauczył niepiśmiennych chłopów czytać Pismo Święte. Wkrótce po tym polskie chłopstwo zaczęło domagać się swoich praw, a może nawet odrobiny demokracji.

W tym okresie Biblia przestała być jedyną lekturą Polaków. We wcześniejszych wiekach dzięki oświeconym monarchom rozwinęła się i rozkwitła wyjątkowa polska kultura. Polscy autorzy, tacy jak Ignacy Krasicki czy Jan Potocki, tworzyli nastrojową prozę i poezję. Choć w polskiej kulturze widoczne były wpływy nie tylko słowiańskie, ale też germańskie, łacińskie i bizantyjskie, polska architektura, sztuka i taniec miały własny charakter. Jednak najbardziej przodowali Polacy w muzyce, nadając utworom ujmującą barwę, brzmienie, tempo i strukturę. Późniejsi słynni polscy kompozytorzy, tacy jak Chopin, zbudowali swą reputację po części na wielkich dziełach Mielczewskiego, Ogińskiego i Szymanowskiej.

Polska bogaciła się głównie dzięki eksportowi płodów rolnych. Rzeczpospolita Obojga Narodów była największym w Europie producentem zboża. W miarę wprowadzania postępu w rolnictwie, stała się też ważnym eksporterem owoców, przypraw, śledzi, tkanin, drewna, piwa oraz wina. Wszystkie te produkty transportowano barkami po Wiśle, Bugu i Niemnie do bałtyckich portów takich jak Gdańsk, by wysłać je do Flandrii i Niderlandów. Szlaki lądowe prowadziły natomiast daleko na teren Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W celu zapanowania nad tym bogactwem sejm ustanowił w 1496 roku złotego walutą narodową. Ostatni król Polski, Stanisław August Poniatowski, przeprowadził standaryzację monetarną, będącą częścią reform finansowych... a zaraz po tym Rzeczpospolita przestała istnieć.

Wydatki związane z reformami opróżniły skarbiec, a co za tym idzie, zabrakło pieniędzy na żołd dla wojska. Ponieważ szlachta nie przejawiała zbytnich chęci, by narażać własne życie i majątki, stawiając się osobiście na polu bitwy, nic nie powstrzymywało sąsiadów Polski przed podjęciem działań zbrojnych. W 1772 r., kiedy to Rosja, Austria i Prusy zajęły część jej terytorium, nastąpił pierwszy rozbiór Polski. Po krótkiej wojnie polsko-rosyjskiej Prusy i Rosja dokonały drugiego rozbioru, który pozbawił Polskę tak dużego terytorium, że nie była ona już w stanie istnieć ekonomicznie i wojskowo. W 1795 r. Austria, Prusy i Rosja dokonały trzeciego rozbioru, w wyniku którego przejęły ostatnie wolne terytoria kraju i niepodległa Polska przestała istnieć.

Po ostatnim rozbiorze Polska zniknęła z kart historii – ale nie całkowicie. Napoleon utworzył bowiem Księstwo Warszawskie, wolne państwo zależne od Cesarstwa Francuskiego. Po porażce Bonapartego zostało ono ponownie podzielone pomiędzy Austrię, Prusy i Rosję. Wraz z zakończeniem I wojny światowej Polska odzyskała niepodległość, choć musiała stoczyć o jej zachowanie dwuletnią wojnę z nowo powstałym Związkiem Radzieckim. W roku 1939 została podzielona pomiędzy ówczesnych sojuszników – nazistowskie Niemcy i sowiecką Rosję. Po wojnie odrodziła się jednak ponownie, tym razem okupowana przez komunistów za żelazną kurtyną. Na początku lat 90. XX wieku Polska była pierwszym krajem, który wykorzystał osłabienie kurtyny i uwolnił się spod radzieckich wpływów, by ponownie stać się wolnym państwem. Nikt nie może odmówić Polakom uporu w walce o niepodległość.