Byłe kolonie zazwyczaj gardzą swoją kolonialną przeszłością i robią wszystko, by pozbyć się śladów dawnych okupantów. Singapur, choć dumnie niezależny, nie jest jedną z takich kolonii. To położone na wyspie miasto-państwo wciąż pełne jest odniesień do gubernatora generalnego Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, Sir Stamforda Rafflesa, któremu Singapur zawdzięcza swoje istnienie.

Kolonialne rządy w tym czasie nie były jeszcze nacechowane wyraźną dominacją wojskową charakterystyczną dla drugiej połowy XIX wieku. Zamiast tego mocarstwa zadowalały się półkolonialnym statusem okupowanych krajów – sułtanaty (mniej lub bardziej dobrowolnie) przekupywano, by stawały się państwami marionetkowymi, mniejsze kraje kuszono, by dołączały do kolonii dobrowolnie, stosowano też przewroty pałacowe i przejęcia z użyciem wojsk. Brytyjczycy szczególnie często kusili lokalnych władców luksusowymi dobrami lub projektami infrastrukturalnymi, a następnie przejmowali ziemię, gdy nieszczęśnicy wydawali więcej, niż byli w stanie spłacić.

Raffles był klasyczną kolonialną postacią, do której świetnie pasuje określenie „poszukiwacz przygód”. Działał jako szpieg, dowódca wojskowy, dyplomata i kupiec. Urodził się w 1781 roku na pokładzie statku zmierzającego do kolonii brytyjskiej na Jamajce. Karierę zawodową rozpoczął jako urzędnik w Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, a następnie w młodym wieku został wysłany do Malajów – sułtanatów leżących na półwyspie między niezależnym Syjamem (Tajlandią) a wyspami należącymi do kontrolowanej przez Holendrów Indonezji. Brytyjczycy chcieli przejąć holenderskie zyski z handlu przyprawami i zabezpieczyć przeprawę dla statków płynących z Indii do Chin, ale bali się wybuchu wojny, która mogłaby spowodować poważne reperkusje w Europie.

Problem wojny rozwiązał Napoleon. Gdy Francja rozpoczęła okupację Holandii, holenderskie posiadłości w Azji Południowo-Wschodniej nagle stanęły otworem, co wykorzystał Raffles – przejął je i został gubernatorem generalnym Holenderskich Indii Wschodnich. Jego rządy trwały jednak tylko trzy lata, po których Napoleon został pokonany, a do kolonii powrócił nowy holenderski reżim.

Raffles przeszedł jednak do historii za sprawą Singapuru. Wyspa była idealnie położona – tuż przy cieśninie Malakka, ale poza kontrolą Holandii. Na wyspie nie było wówczas ważnego miasta, jakie znamy obecnie, lecz niewielka wioska rybacka należąca formalnie do sułtanatu Johor. Jednak to, kto tak naprawdę sprawował nad nią władzę, było wątpliwe – zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że młodszy syn sułtana przejął władzę pod nieobecność starszego brata. Raffles zaaranżował w Johorze zamach stanu i po umieszczeniu na tronie nowego sułtana uzyskał od niego w 1819 roku przekazanie wyspy pod brytyjską kontrolę.

Wyspa rozkwitła, ściągając siłę roboczą z całego imperium brytyjskiego – siłę roboczą, która stała się źródłem etnicznej różnorodności współczesnego Singapuru, zamieszkiwanego przez potomków chińskich kupców, chińskich i południowoindyjskich robotników oraz rdzennych Malajów. Holendrzy pozostali ważnym graczem w Azji Południowo-Wschodniej, ale Singapur ugruntował brytyjską obecność w regionie i stał się ważnym ogniwem umożliwiającym kontrolowaną przez Brytyjczyków wymianę handlową między Hongkongiem a Indiami. Współcześnie Singapur w pewnym sensie pozostaje wierny wizji Rafflesa: jest wieloetnicznym portem położonym przy jednej z najważniejszych i najbardziej ruchliwych cieśnin świata.