Jeśli wierzyć „Dziejom” – choć w opisach Herodota znajduje się równie dużo fikcji, co faktów – Kolaios z Samos był kupcem, którego wiatr zaniósł z Morza Śródziemnego na Atlantyk, przez co około 640 roku p.n.e. trafił do Tartessos. Tam, za położonymi w południowo-zachodniej Hiszpanii Słupami Heraklesa, znalazł plemię Celtów eksploatujących w regionie pełne srebra kopalnie. Sprzedał wówczas swój pierwotnie przeznaczony na handel w Egipcie towar – najpewniej żywność, ceramikę, narzędzia i tekstylia – barbarzyńcom za taką ilość srebra (oszałamiające 60 talentów), że stał się bogatszy od legendarnego Midasa.

Gdy Kolaios powrócił do Grecji, zamówił rzekomo wielki wazon z brązu i złożył go wraz z dziesiątą częścią zysków – dotychczasowych i przyszłych – bogini Herze w podzięce za bezpieczny powrót do cywilizacji. Nie wiadomo, czy po tej podróży spoczął na laurach, czy też nadal pływał do kopalni Tartessosu, by sprowadzać srebro do Samos. Późniejsi greccy „historycy” twierdzą jednak, że opowieść o burzy, która zniosła Kolaiosa, była tylko jego wymysłem mającym na celu ukrycie przebiegu szlaku przez konkurencją – zyski z nieznanego wcześniej źródła srebra mogły być bowiem olbrzymie. Zarobki były w każdym razie na tyle duże, by inni Grecy i Fenicjanie udali się na poszukiwania kopalni. Ci ostatni już sto lat później regularnie uczęszczali szlakiem, którym sprowadzali nie tylko srebro, lecz również cynę.

Herodot, który sam był kupcem i podróżnikiem, wspomina w swoich dziełach tylko dwóch „handlowców” – Sostratosa i Kolaiosa – musieli więc oni odnieść nie lada sukcesy, skoro zwrócili na siebie jego uwagę. Nie trzeba chyba wspominać, że o owym mitycznym Kolaiosie nie wiadomo niczego więcej...