Najpotężniejsza spółka bankowo-handlowa epoki renesansu, znajdująca się we Florencji Compagnia dei Bardi zarządzana przez patriarchę rodziny Piera di' Bardiego (nazwa pochodzi oczywiście od nazwiska rodziny), posiadała placówki w Anglii, Francji, Hiszpanii i w innych krajach. Pożyczała pieniądze królom (miała więc ogromne wpływy). Nawet w ostatnich latach swej wielkości, w XIV wieku, odegrała istotną rolę, finansując wczesne wyprawy do Nowego Świata – w tym te podejmowane przez Krzysztofa Kolumba i Johna Cabota.

Udokumentowane są dokonania rodziny Bardich już z 1164 roku, kiedy to cesarz Barbarossa nadał hrabstwo Vernio hrabiemu Albertowi. Hrabina Margherita, ostatnia z upadającego rodu Albertów, sprzedała Vernio swemu zięciowi imieniem Piero di Luva di Maso Bardi. W 1338 roku jego rodzina miała już banki w Barcelonie, Sewilli, na Majorce, w Paryżu, Nicei, Awinionie, Marsylii, Konstantynopolu, na Rodos, Cyprze, w Jerozolimie, a nawet w zimnym Londynie czy Brugii. Bardi udostępniali kupcom „kwity wymiany” – czeki, na podstawie których dłużnik w jednym mieście mógł zapłacić wierzycielowi w innym. Bez takiego przenośnego pieniądza handel byłby znacznie utrudniony.

Piero i jego rodzina pożyczali też gotówkę ludziom posiadającym władzę, lecz biednym. I to właśnie ten dochodowy proceder (oprocentowanie pożyczek udzielanych królom nie było niskie) doprowadził do upadku Compagnii. Podczas wojny stuletniej, na początku lat 40. XIV wieku, król Anglii Edward III pożyczył od Bardich 900 tysięcy złotych florenów (najstabilniejszej i najwyżej cenionej waluty tamtych czasów). Następnie w 1945 roku przestał spłacać kredyt, co zmusiło Compagnię do ogłoszenia bankructwa i doprowadziło do krachu w gospodarce handlowej basenu Morza Śródziemnego i Europy (do czasu powstania w kolejnym stuleciu banków Medyceuszy i Pazzich).