Półwyspem Koreańskim konflikty wstrząsały od dawna. Na obszarze wielkości Wielkiej Brytanii dochodziły do władzy i upadały niezliczone dynastie. Wpływy obcych mocarstw – zarówno przyjazne, jak i przepełnione wrogimi zamiarami – stanowiły czające się za horyzontem źródło nieustannej niepewności.

Najstarszym znanym koreańskim państwem jest Gojoseon – zamożne królestwo, którego źródłem bogactwa były zasoby naturalne i rozwinięte rolnictwo. Gojoseon założył w 2333 r. p.n.e. legendarny Tangun. Według podań Tangun był synem boga Hwanunga i niezwykle zawziętej niedźwiedzicy, która na przekór wszystkiemu przetrwała próbę siły i przetrwania, by stać się człowiekiem. W 108 r. p.n.e. Gojoseon rozpadło się na wiele zwalczających się państewek.

Wydarzeniem, które ukształtowało koreańską tożsamość, było powstanie Trzech Królestw w I w. p.n.e. Największym z nich było Goguryeo leżące na górzystej północy. Królestwo Silla znajdowało się na południowym wschodzie i graniczyło ze wschodnim wybrzeżem, a terytorium Baekje obejmowało obszar południowego zachodu i sięgało Morza Żółtego. Oprócz nich istniały też mniejsze królestwa, takie jak Buyeo czy Gaya, ale trzy największe były jedynymi, którym udało się skonsolidować swoje siły. Do VI w. królestwo Silla zdołało podbić wiele mniejszych państewek, Goguryeo zyskało sławę dzięki swojej armii, napierając konnicą na granice sąsiadów, a Baekje skupiło się na rozwijaniu rolnictwa i utrzymywaniu dobrych kontaktów handlowych z Chinami i Japonią.

Wkrótce pozostałe królestwa zaczęły brać przykład z głodnej podboju Silli. Choć była ona najmniejsza z trójki, dzięki sprawnie zawieranym sojuszom udało się jej doprowadzić do konfliktu między Goguryeo i Baekje, przez co uniknęła losu, który spotkał królestwa takie jak Gaya. Ostatecznie sojusz królowej Seondeok z chińską dynastią Tang (więcej na ten temat znaleźć można we wpisie dotyczącym Seondeok) przypieczętował los Trzech Królestw. Pod koniec VII w. Silla przejęła władzę nad całym Półwyspem Koreańskim, oddając dynastii Tang tereny na północy. Co prawda pod rządami Silli na obszarze półwyspu rozprzestrzenił się konfucjanizm, lecz nie przeszkodziło to wielkiemu rozkwitowi buddyzmu i powstaniu licznych buddyjskich świątyń oraz klasztorów.

Na nieszczęście dla Silli stosowany w królestwie tradycyjny podział społeczeństwa na rangi zwane kośćmi okazał się jej zgubą. Kastowy system kości uzależniał pozycję społeczną osoby na podstawie statusu jej rodziców. Z jednej strony objęta nim osoba nie mogła osiągnąć pozycji wyższej niż ta, która przysługiwała jej z racji urodzenia, z drugiej zaś nic nie stało na przeszkodzie, by jej status został obniżony. Prowadziło to do narastania frustracji, które stały się przyczyną wybuchu wojny domowej i upadku królestwa.

Upadek Silli wykorzystało nowe królestwo Goryeo (od jego nazwy pochodzi słowo „Korea”), które przejęło kontrolę nad regionem i władało nim od 818 do 1392 r. W okresie tym nastąpił gwałtowny rozwój techniczny. Druk przy użyciu ruchomych metalowych czcionek wykorzystywany był w Korei niemal 200 lat przed wynalezieniem prasy drukarskiej przez Gutenberga. Niestety, pomimo postępów technologicznych w Goryeo wciąż panował polityczny chaos, a sytuację dodatkowo pogarszały inwazje mongolskiej dynastii Yuan w XII w. W przeciągu trzech dekad Koreańczycy znieśli sześć mongolskich najazdów. Ostatecznie władcy Goryeo zawarli pokój z dynastią Yuan, przez co królestwo utraciło niezależność na rzecz mongolskich Chin.

W połowie XIV w. Imperium Mongolskie pogrążyło się w chaosie. Goryeo odzyskało niemal całkowitą niezależność – w rękach osłabionej dynastii Yuan pozostało jedynie terytorium na północy królestwa. Na wieść o planach przejęcia tych ziem przez chińską dynastię Ming generał Choi Young rozkazał generałowi Yi Seong-gye uprzedzenie Chińczyków i przyłączenie tego terytorium do Goryeo. Generał Yi udał się ze swoim wojskiem na wyspę Wihwa, a następnie zawrócił i pozbawił władzy generała Choi oraz króla.

Yi Seong-gye zmienił imię na Taejo, ogłosił się królem i w 1392 r. założył dynastię Joseon. Choć na przestrzeni wieków sytuacja polityczna Korei często się zmieniała, nie miało to wpływu na postęp naukowy: powstał koreański alfabet fonetyczny hangul, a druk z wykorzystaniem ruchomych czcionek udoskonalono. Buddyzm zastąpiono konfucjanizmem, zagrożenie ze strony Dżurdżenów groźbą najazdu Mandżurów, a reformy edukacyjne Silhak (nurt praktycznej nauki) coraz bardziej ezoteryczną pedagogiką neokonfucjanistów.

Mimo okresowych niepokojów, wewnętrznej walki o władzę i obcych inwazji, Korea pozostawała stosunkowo stabilnym państwem aż do końca XIX w., gdy jej terytorium najechali Japończycy, by walczyć z Chinami i Rosją. Długa japońska okupacja zakończyła się aneksją półwyspu. Ku wielkiemu niezadowoleniu Koreańczyków ich kraj od roku 1910 aż do końca II wojny światowej pozostawał kolonią Japonii. Po wojnie Korea została podzielona w 1948 r. na komunistyczną północ i kapitalistyczne południe. W 1950 r. między nowo utworzonymi krajami wybuchła wojna, w której Chiny i Rosja wsparły Koreę Północną, a koalicja Narodów Zjednoczonych Południe. Po trzech latach zaciętej walki obie strony zgodziły się na zawieszenie broni (ale nie pokój), które podpisano w 1953 r. Od tamtej pory minęło ponad pół wieku, a Korea Północna i Południowa wciąż trwają w stanie zawieszonej wojny.