Kukurydza to zboże wyhodowane pierwotnie w Mezoameryce z trawy zwanej teosinte. Celowa kultywacja i selektywna hodowla na środkowoamerykańskich milpach (pola kukurydzy wycinane i wypalane) lub chinampach (pływające pola kukurydzy) zmieniły małe ziarna teosinte w znane współcześnie duże kolby. Jako uprawa podstawowa kukurydza umożliwiła ekspansję i dominację wielkich miast imperiów Majów i Azteków i do dziś pozostaje ważnym składnikiem kuchni Ameryki Środkowej. Wkrótce po przybyciu Europejczyków kukurydza rozprzestrzeniła się też na wielu terenach Starego Świata, czemu sprzyjały jej wymagania glebowe i topologiczne – odmienne niż w przypadku ryżu, pszenicy czy jęczmienia. Nowe zboże spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem w Afryce, gdzie kukurydzę po raz pierwszy wprowadzili Portugalczycy. Kukurydza przekształciła praktyki rolnicze i sposób użytkowania gruntów na Czarnym Lądzie: jej uprawa, cechująca się krótszym sezonem wegetacyjnym i intensywnymi pracami przetwórczymi, utworzyła w wielu afrykańskich społecznościach nowe role związane z pracą kobiet, co jeszcze bardziej zmieniło podziały społeczne w społeczeństwach, w których przyjęto nowe zboże.