Kometa zmiażdżyła wszystko, co się tu dawniej znajdowało.

W 1908 roku S. Semenow siedział w punkcie handlowym Wanawara, kiedy – jak później relacjonował – „niebo rozpadło się na dwie części i wysoko nad lasem pojawił się ogień”. Letni dzień nagle stał się nieznośnie gorący, a później „niebo się zatrzasnęło [...] i rozległ się hałas przypominający kamienną lawinę lub salwę z dział armatnich [...] Między domami zaczął wiać gorący wiatr, który pozostawiał na ziemi ślady przypominające ścieżki”. Wydarzenie opisane przez Semenowa przeszło do historii pod nazwą katastrofy tunguskiej. Była to eksplozja o mocy tysiąc razy większej niż wybuch bomby atomowej, wywołana przez fragment komety – odłamek lodu o średnicy około 65 metrów – który spadł na syberyjską tajgę. Zderzenia takie jak to nad Tunguzką mogą być równie niszczycielskie, co broń nuklearna, a większy obiekt – o średnicy mierzonej w kilometrach – spowodowałby katastrofę o skutkach wykładniczo większych, obejmujących cały świat. Poza spaleniem wszystkiego, co znalazłoby się w pobliżu miejsca jej upadku, taka kometa wzbiłaby też do atmosfery olbrzymie ilości pyłu, blokując światło słoneczne, schładzając klimat i zabijając roślinność (a w ten sposób tworząc podpałkę pod olbrzymie pożary lasów) na globalną skalę.