+30% do produkcji w dzielnicach wojskowych i w budowlach tych dzielnic.

Określenie „weteran” pochodzi z łacińskiego „vetus” – „stary” (choć lepiej tak do nich nie mówić). Mimo że od zawsze zdarzali się szczęśliwcy, którzy przetrwali służbę wojskową, to Rzymianie rozwinęli praktykę nadawania im przywilejów i nagród. Każdy niebędący Rzymianinem żołnierz po honorowym zakończeniu służby otrzymywał obywatelstwo (co nie było błahą sprawą). Służba trwała zazwyczaj 25 lat, zaś po jej zakończeniu zarówno rzymscy, jak i obcy weterani otrzymywali emerytury (tzw. praemia – był to pomysł cesarza Augusta) oraz nadania ziemskie, zazwyczaj w pobliżu granic. Ponieważ Rzymscy weterani mogli zostać powołani ponownie, praktyka ta sprawiała, że w przypadku najazdu barbarzyńców posiłki szybko docierały na miejsce.