Zyski z plądrowania zostają podwojone.

Starożytne konflikty miały najczęściej cechy wojny totalnej. Dopiero później wykształciła się moralność i jej zasady. Wojnę totalną definiuje się jako mobilizację całej potęgi cywilizacji i skierowanie jej przeciw całej cywilizacji wroga – celem jest w niej nie tylko wojsko, ale też cywile, infrastruktura, zasoby przemysłowe i rolnicze, a także wola walki. Przez stulecia armie i floty zawodowe prowadziły wojnę „ograniczoną”, tocząc barwne konflikty (chodziło nie tylko o kolorowe mundury) pełne rycerskości i honoru (przynajmniej rzekomo). Jednak wraz z nadejściem uprzemysłowienia, wybuchem wojny secesyjnej, a następnie I wojny światowej wykorzystanie wszelkich środków do zniszczenia wroga ponownie stało się preferowaną strategią. II wojna światowa była jak dotąd najczystszą w swej formie wojną totalną.