Zyski z plądrowania zostają podwojone w przypadku plądrowania dzielnic.

Większość żołnierzy nie była (i nie jest) dobrze opłacana, grabież była więc głównym źródłem dochodu tych, którzy mieli dość szczęścia, by przetrwać bitwy, choroby i wojskowe kary. W odróżnieniu od plądrowania prowincji, szansa na złupienie dużego osiedla pozwalała na dużo więcej niż tylko zapewnienie sobie przeżycia. W średniowieczu zachęta ze strony władcy do ograbienia miasta czy dzielnicy była najpowszechniejszym sposobem na pozyskanie lojalności i chęci podwładnych do walki. Nawet szlachta brała w tym udział, często zdobywając dla siebie najcenniejsze bibeloty i biorąc w niewolę dla okupu najbogatszych ludzi. Im większe i bardziej dostatnie miasto, tym więcej można w nim zdobyć, dlatego też niektóre miejsca grabiono dość często – przykładem może być Rzym (410, 455, 546, 1084 i 1527 rok).