Każde miasto otrzymuje +1 do kultury za każdą zbudowaną wyspecjalizowaną dzielnicę.

Platon, a także inni myśliciele, promowali merytokrację jako najsensowniejszą formę administracji publicznej. On sam twierdził, że władcami powinni być królowie-filozofowie, których prawo do sprawowania rządów jest pochodną intelektu i mądrości. Mówiąc najprościej, merytokracja to system, w którym najbardziej utalentowani oraz wartościowi ludzie dostają pracę i awansują w rządowej administracji – w przeciwieństwie do systemu, w którym dostają ją ci, którzy są osobistymi znajomymi obecnego władcy (lub kongresmena) albo ludzie pochodzący z określonego plemienia, kasty czy wyznania. Większość cywilizacji oscyluje pomiędzy jakimś rodzajem merytokracji i mniej rozsądnymi metodami wybierania ludzi do rządu. Ten cykl będzie się powtarzał, dopóki Słońce nie eksploduje, a całe życie nie zniknie z powierzchni planety.