Rzymski katolicyzm to określenie teologii i doktryny chrześcijańskiego Kościoła pod nadzorem Stolicy Apostolskiej – struktury papieskiej z siedzibą w Rzymie. Według eklezjalnych badaczy, katolicyzm wyróżnia się na tle innych odnóg chrześcijaństwa swoim oddaniem kościelnym tradycjom, sakramentom oraz roli kapłaństwa w interpretacji Biblii.

Najwcześniejsze użycie zwrotu „Kościół katolicki” znajdujemy u Ignacego Antiocheńskiego ok. 107 r. n.e. W swych początkach Kościół zorganizowany był wokół rządów trzech patriarchów, z Rzymu, Aleksandrii i Antiochii, do których w późniejszym okresie dołączyli patriarchowie Konstantynopola i Jerozolimy. Tyle że nadmiar patriarchów zbytnio wzburzał święcone wody chrześcijańskiego morza.

Bardzo prędko patriarcha Rzymu przypisał sobie wyjątkowe zwierzchnictwo na podstawie powiązań św. Piotra ze swoim miastem. Przez tysiąc lat rzymski katolicyzm dominował w Europie, aż do wielkiej schizmy w 1054 r., która zrodziła prawosławie. Rozłam ten miał związek z walkami politycznymi między Konstantynopolem i nowo powstałym Świętym Cesarstwem Rzymskim, a także z podziałem kulturowym między światem religijnym mówiącym po grecku i tym posługującym się łaciną. Około pięciu wieków później chrześcijaństwo doczekało się kolejnego poważnego rozłamu w postaci reformacji protestanckiej, w której toku wielu w Europie odrzuciło nauki i praktyki katolicyzmu na rzecz bardziej osobistych dróg ekspresji wiary.

Obecnie kościół rzymskokatolicki uważa wszystkich, którzy nie utrzymują więzów z Watykanem za „niekatolików”, ale toleruje odmienne interpretacje biblijnych wersetów. To subtelna zmiana po czasach, kiedy palili na stosach heretyków i praktycznie wszystkich stających naprzeciw dogmatom katolicyzmu.