Klasztory buddyjskie w Kambodży, Tajlandii i Laosie nazywają się watami (w sanskrycie oznacza to „miejsce odgrodzone”). W watach często znajdowała się też szkoła, stanowiły więc one ośrodek zarówno religijny, jak i edukacyjny. Najczęściej była w nich świątynia z pomnikami Buddy, pokój modlitw, pomieszczenie z tekstami religijnymi, pawilon do odpoczynku, biblioteka, sala nauki, dzwonnice, wieże z bębnami i kwatery mieszkańców. Istnieją dwa typy watów: te, którym nadaje się wisungkhamasimę (patronat królewski), i te, które jej nie otrzymują (samnak song). Szczególnie obfituje w nie południowo-wschodnia Azja, zaś ich style architektoniczne są równie zróżnicowane, co ludność tego regionu – choć w każdym bez wyjątku wacie kwatery mnichów i nowicjuszy oddzielone są od świętych budowli. Waty, często bogato zdobione i pozłacane, należą do najbardziej charakterystycznych i ważnych historycznie budynków tego regionu. Najsławniejszym z nich jest zapewne Angkor w Kambodży. Powstał na początku XII wieku pod patronatem króla Surjawarmana II.