Gdy na każdym skrzyżowaniu dróg we Włoszech stał już kościół katolicki, niektórzy z biskupów uznali, że potrzebują czegoś wspanialszego, by służyło za siedzibę władzy w każdej diecezji lub episkopacie. Zaczęły więc powstawać katedry wywodzące swoją nazwę z łacińskiego słowa „cathedra” oznaczającego krzesło lub ambonę. Koncepcja tych budynków pojawiła się w 313 roku, gdy cesarz Konstantyn przyjął chrześcijaństwo, które w ten sposób przestało być pomniejszym kultem, a zaczęło być oficjalną religią Rzymu. Biskupi chcąc nie chcąc zgodzili się wówczas przejąć obowiązki i honory zarządców cesarstwa. Ponieważ dawni rzymscy zarządcy sprawowali swoje funkcje z tronu umieszczonego w bogato zdobionej sali (łac. basilica), duchowni, którzy wcześniej nigdy nie posiadali siedziby, z której czuwaliby nad swymi owieczkami, zaczęli budować katedry – potężne budowle mające uzmysłowić prostym ludziom potęgę Boga. Dzięki „ofiarowanym” przez pobożne pospólstwo pieniądzom, surowcom i pracy, należą one do dzieł cywilizacji robiących największe wrażenie... choć często ich budowa trwała całe ludzkie życie. Pierwszą katedrę zbudowano około 319 roku w Akwilei, kolejne zaś powstają do dziś.