Przeciwlotnicza jednostka wsparcia epoki informacji. Zapewnia osłonę przed atakami z powietrza oraz atakami jądrowymi w odległości do 1 pola od niej.

Podobnie jak miało to miejsce w przypadku wszystkich ciekawszych systemów uzbrojenia, to Niemcy jako pierwsi wpadli na pomysł pocisku ziemia-powietrze. W 1941 r. Friedrich Halder zaproponował koncepcję rakiety przeciwlotniczej, by zwalczać alianckie bombowce, lecz utarczki między naukowcami opóźniły faktyczne prace aż do 1943 r., i choć opracowano kilka prototypowych systemów, żaden z nich nie zdążył ujrzeć światła dziennego aż do końca II wojny. W międzyczasie marynarka USA, zmobilizowana sukcesami nazistowskich bomb szybujących i japońskich natarć kamikaze, wyprodukowała SAM-N-2 Lark, napędzany silnikiem strumieniowym pocisk do zastosowań długodystansowych... który również nie miał okazji wziąć udziału w wojennych działaniach. Choć alianci podchodzili od różnych stron do projektów rakiet SAM (surface-to-air, ziemia-powietrze), to Sowieci stworzyli S-75 Dwinę, czyli pierwszą rakietę z sukcesem na koncie (w 1959 r. strąciła nad Chinami tajwański bombowiec). Wojna w Wietnamie była pierwszym nowoczesnym konfliktem, w którym systemy ziemia-powietrze odgrywały znaczącą rolę i kolejnym krokiem do powstania przenośnych wyrzutni przeciwlotniczych (MANPADS – man-portable antiaircraft missile), które od lat 90. były popularnymi zabawkami zarówno grup partyzanckich, jak i terrorystycznych całego globu.