Wszystkie miasta z dzielnicą otrzymują +1 obszar mieszkalny i +1 udogodnienie.

Ateny Klejstenesa, Rzym sprzed rządów Cezara, Kartagina, a także liczne mniej słynne cywilizacje funkcjonowały na podstawie modelu republikańskiego. W republice władza trafia w ręce jednostek, które reprezentują obywateli (zwykle pewien ograniczony wycinek społeczeństwa) i rządzą zgodnie z jakimś wspólnie określonym prawem. Uogólniony termin „republika” może odnosić się do rządów takich jak islandzki „Althing” będący średniowiecznym parlamentem lub Tlaxcala Nahua – prekolumbijskie wolne państwo w Meksyku, w którym istniało zgromadzenie reprezentantów, a w nim (co pewnie zaszokowałoby umysły Greków z okresu klasycznego) znajdowali się też reprezentanci pospólstwa. Mimo to słowo „republika” kojarzy się najczęściej z basenem Morza Śródziemnego, a w szczególności z Republiką Rzymską (509-27 r. p.n.e.) z jej złożonym systemem zgromadzeń i magistratów czerpiących z idei sektora „obywatelskiego” – reprezentatywnej próbki określonych populacji – i pewnego stopnia zabezpieczeń przed nastaniem autokracji. Oczywiście w przypadku Rzymu zabezpieczenia te na niewiele się zdały.

Pojęcia obywatelskiej dumy i społeczeństwa obywatelskiego pojawiły się ponownie w okresie renesansu, aby wpłynąć na nowoczesną europejską myśl polityczną. Gdy Europa sięgnęła po idee starożytności i zetknęła się ze światem muzułmańskim, pojawiły się nowe alternatywy dla boskiego prawa królów. Państwa-miasta, zwłaszcza we Włoszech, przyjęły idee republikańskie, a pisarze tacy jak filozof polityki Niccolo Machiavelli przygotowali zaktualizowany wzorzec. Pojęcia cnoty obywatelskiej i instytucji klasycznej republiki uległy jednak przy tym zmianie i zaczęły zmierzać w kierunku czegoś nowego.