Fez
Unikalna umiejętność
Naukowe miasto-państwo
1 
emisariusz: +2 do 
nauki w twojej 
stolicy
3 emisariuszy: +2 do nauki w każdej bibliotece.
6 emisariuszy: +2 do nauki w każdym uniwersytecie.
Premia dla suzerena Fezu
Gdy po raz pierwszy nawrócisz dane miasto przy użyciu jednostki religijnej, otrzymasz 20 nauki za każdego mieszkającego w nim 
obywatela (przy standardowej prędkości).
Kontekst historyczny
Fez to najstarsze imperialne miasto Maroka, które przez wieki stanowiło ważne centrum handlu i nauki północnej Afryki. Miasto pochwalić się może należącymi do najstarszych na świecie ośrodków rzemiosła oraz islamskiej edukacji, a jego historyczne dzielnice wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Fez składał się z dwóch osad leżących po dwóch stronach rzeki Wadi Fes. Starszą część leżącą na wschodnim brzegu założył w 789 r. szarif Idris I, a nowszą na zachodnim brzegu Idris II w 809 r. Najstarsza madrasa w Fezie, a jednocześnie najstarsza tego typu uczelnia islamskiego świata, to Meczet Andaluzyjski
z 859 r., przez wielu uznawany za najstarszą na świecie nieprzerwanie działającą instytucję zapewniającą wykształcenie odpowiadające studiom I stopnia systemu bolońskiego, choć w ten sam sposób określany bywa też Uniwersytet Boloński (więcej informacji na ten temat znaleźć można we wpisie poświęconym Bolonii).
Osady tworzące Fez zjednoczyli w XI w. Almorawidzi. W tym okresie region zdominowały już arabskie i berberyjskie tradycje, a scalenie miasta przyczyniło się do jego ożywienia. Na początku XIII w. Fez stał się stolicą marokańskiego państwa za sprawą dynastii Marynidów. To wtedy powstała większość klasycznej marokańskiej architektury, która obecnie stanowi wizytówkę miasta.
Marynidzi mocno wspierali tworzenie madras, dzięki którym Fez zyskał dodatkowe znaczenie jako centrum islamskiego prawoznawstwa, zwłaszcza szkoły malikickiej. Miasto wyróżniało się też wielkością dzielnicy żydowskiej oraz jakością wyrobów pracujących w niej jubilerów i złotników. W 1325 r. przez Fez przejeżdżał wyruszający w swoje wojaże światowej sławy podróżnik Ibn Battuta. Ponownie odwiedził miasto dopiero w 1349 r.
W obrębie miasta istniało wiele karawanserajów, ponieważ przebiegał przez nie szlak, którym towary z obszarów subsaharyjskiej Afryki trafiały do śródziemnomorskich portów, takich jak Algier. Fez słynął też ze swoich garbarni. Jedna z nich – powstała w XI wieku Chouara – do dziś przetwarza skóry przy użyciu tradycyjnych technik. Miasto było umocnione i otoczone murami, które istnieją do dziś i pozostają w dobrym stanie.
Znaczenie Fezu rosło i malało, gdy stolicę Maroka przeniesiono do Marrakeszu. Jego madrasy pozostały ważnymi ośrodkami edukacyjnymi, czyniąc z miasta intelektualne centrum Maroka. Położenie Fezu sprawiało, że był istotnym węzłem handlowym, a na wzgórzach górujących nad miastem rosły gaje oliwne i cytrusy. Dzisiaj Fez odwiedza wielu turystów, którzy przybywają, by podziwiać jego najstarszą dzielnicą. Właśnie z myślą o nich ogromny obszar w sercu miasta wyłączono z ruchu samochodowego. Goście mogą zatrzymać się w willach oraz tradycyjnych marokańskich zajazdach zwanych fundukami.
Kilka słów o nakryciu głowy zwanym fezem. Dokładne historyczne pochodzenie tarbuszu (niewysokiego, pozbawionego ronda nakrycia głowy w kształcie ściętego stożka) jest trudne do ustalenia. Jednak w okresie istnienia imperium osmańskiego wielkość turbana noszonego przez mężczyznę uznawana była za wyznacznik jego pozycji społecznej. Dlatego też turbany stawały się coraz bardziej wyszukane, a nawet obejmowano je specjalnymi podatkami. Fezy (lub kapelusze przypominające fezy) służyły za podstawę, wokół której nawijano turbany, a miasto Fez było jednym z ich głównych producentów. W 1829 r. sułtan Mahmud II wprowadził zakaz noszenia turbanów. Władca sam zaczął nosić prosty, czerwony fez, co powszechnie uznano za wielkoduszny, egalitarny gest.
Fez składał się z dwóch osad leżących po dwóch stronach rzeki Wadi Fes. Starszą część leżącą na wschodnim brzegu założył w 789 r. szarif Idris I, a nowszą na zachodnim brzegu Idris II w 809 r. Najstarsza madrasa w Fezie, a jednocześnie najstarsza tego typu uczelnia islamskiego świata, to Meczet Andaluzyjski
z 859 r., przez wielu uznawany za najstarszą na świecie nieprzerwanie działającą instytucję zapewniającą wykształcenie odpowiadające studiom I stopnia systemu bolońskiego, choć w ten sam sposób określany bywa też Uniwersytet Boloński (więcej informacji na ten temat znaleźć można we wpisie poświęconym Bolonii).
Osady tworzące Fez zjednoczyli w XI w. Almorawidzi. W tym okresie region zdominowały już arabskie i berberyjskie tradycje, a scalenie miasta przyczyniło się do jego ożywienia. Na początku XIII w. Fez stał się stolicą marokańskiego państwa za sprawą dynastii Marynidów. To wtedy powstała większość klasycznej marokańskiej architektury, która obecnie stanowi wizytówkę miasta.
Marynidzi mocno wspierali tworzenie madras, dzięki którym Fez zyskał dodatkowe znaczenie jako centrum islamskiego prawoznawstwa, zwłaszcza szkoły malikickiej. Miasto wyróżniało się też wielkością dzielnicy żydowskiej oraz jakością wyrobów pracujących w niej jubilerów i złotników. W 1325 r. przez Fez przejeżdżał wyruszający w swoje wojaże światowej sławy podróżnik Ibn Battuta. Ponownie odwiedził miasto dopiero w 1349 r.
W obrębie miasta istniało wiele karawanserajów, ponieważ przebiegał przez nie szlak, którym towary z obszarów subsaharyjskiej Afryki trafiały do śródziemnomorskich portów, takich jak Algier. Fez słynął też ze swoich garbarni. Jedna z nich – powstała w XI wieku Chouara – do dziś przetwarza skóry przy użyciu tradycyjnych technik. Miasto było umocnione i otoczone murami, które istnieją do dziś i pozostają w dobrym stanie.
Znaczenie Fezu rosło i malało, gdy stolicę Maroka przeniesiono do Marrakeszu. Jego madrasy pozostały ważnymi ośrodkami edukacyjnymi, czyniąc z miasta intelektualne centrum Maroka. Położenie Fezu sprawiało, że był istotnym węzłem handlowym, a na wzgórzach górujących nad miastem rosły gaje oliwne i cytrusy. Dzisiaj Fez odwiedza wielu turystów, którzy przybywają, by podziwiać jego najstarszą dzielnicą. Właśnie z myślą o nich ogromny obszar w sercu miasta wyłączono z ruchu samochodowego. Goście mogą zatrzymać się w willach oraz tradycyjnych marokańskich zajazdach zwanych fundukami.
Kilka słów o nakryciu głowy zwanym fezem. Dokładne historyczne pochodzenie tarbuszu (niewysokiego, pozbawionego ronda nakrycia głowy w kształcie ściętego stożka) jest trudne do ustalenia. Jednak w okresie istnienia imperium osmańskiego wielkość turbana noszonego przez mężczyznę uznawana była za wyznacznik jego pozycji społecznej. Dlatego też turbany stawały się coraz bardziej wyszukane, a nawet obejmowano je specjalnymi podatkami. Fezy (lub kapelusze przypominające fezy) służyły za podstawę, wokół której nawijano turbany, a miasto Fez było jednym z ich głównych producentów. W 1829 r. sułtan Mahmud II wprowadził zakaz noszenia turbanów. Władca sam zaczął nosić prosty, czerwony fez, co powszechnie uznano za wielkoduszny, egalitarny gest.
Rodzaj miasta-państwa
Naukowe
Rodzaj miasta-państwa
Naukowe
Unikalna umiejętność
Naukowe miasto-państwo
1 emisariusz: +2 do nauki w twojej stolicy
3 emisariuszy: +2 do nauki w każdej bibliotece.
6 emisariuszy: +2 do nauki w każdym uniwersytecie.
Premia dla suzerena Fezu
Gdy po raz pierwszy nawrócisz dane miasto przy użyciu jednostki religijnej, otrzymasz 20 nauki za każdego mieszkającego w nim obywatela (przy standardowej prędkości).
Kontekst historyczny
Fez to najstarsze imperialne miasto Maroka, które przez wieki stanowiło ważne centrum handlu i nauki północnej Afryki. Miasto pochwalić się może należącymi do najstarszych na świecie ośrodków rzemiosła oraz islamskiej edukacji, a jego historyczne dzielnice wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Fez składał się z dwóch osad leżących po dwóch stronach rzeki Wadi Fes. Starszą część leżącą na wschodnim brzegu założył w 789 r. szarif Idris I, a nowszą na zachodnim brzegu Idris II w 809 r. Najstarsza madrasa w Fezie, a jednocześnie najstarsza tego typu uczelnia islamskiego świata, to Meczet Andaluzyjski
z 859 r., przez wielu uznawany za najstarszą na świecie nieprzerwanie działającą instytucję zapewniającą wykształcenie odpowiadające studiom I stopnia systemu bolońskiego, choć w ten sam sposób określany bywa też Uniwersytet Boloński (więcej informacji na ten temat znaleźć można we wpisie poświęconym Bolonii).
Osady tworzące Fez zjednoczyli w XI w. Almorawidzi. W tym okresie region zdominowały już arabskie i berberyjskie tradycje, a scalenie miasta przyczyniło się do jego ożywienia. Na początku XIII w. Fez stał się stolicą marokańskiego państwa za sprawą dynastii Marynidów. To wtedy powstała większość klasycznej marokańskiej architektury, która obecnie stanowi wizytówkę miasta.
Marynidzi mocno wspierali tworzenie madras, dzięki którym Fez zyskał dodatkowe znaczenie jako centrum islamskiego prawoznawstwa, zwłaszcza szkoły malikickiej. Miasto wyróżniało się też wielkością dzielnicy żydowskiej oraz jakością wyrobów pracujących w niej jubilerów i złotników. W 1325 r. przez Fez przejeżdżał wyruszający w swoje wojaże światowej sławy podróżnik Ibn Battuta. Ponownie odwiedził miasto dopiero w 1349 r.
W obrębie miasta istniało wiele karawanserajów, ponieważ przebiegał przez nie szlak, którym towary z obszarów subsaharyjskiej Afryki trafiały do śródziemnomorskich portów, takich jak Algier. Fez słynął też ze swoich garbarni. Jedna z nich – powstała w XI wieku Chouara – do dziś przetwarza skóry przy użyciu tradycyjnych technik. Miasto było umocnione i otoczone murami, które istnieją do dziś i pozostają w dobrym stanie.
Znaczenie Fezu rosło i malało, gdy stolicę Maroka przeniesiono do Marrakeszu. Jego madrasy pozostały ważnymi ośrodkami edukacyjnymi, czyniąc z miasta intelektualne centrum Maroka. Położenie Fezu sprawiało, że był istotnym węzłem handlowym, a na wzgórzach górujących nad miastem rosły gaje oliwne i cytrusy. Dzisiaj Fez odwiedza wielu turystów, którzy przybywają, by podziwiać jego najstarszą dzielnicą. Właśnie z myślą o nich ogromny obszar w sercu miasta wyłączono z ruchu samochodowego. Goście mogą zatrzymać się w willach oraz tradycyjnych marokańskich zajazdach zwanych fundukami.
Kilka słów o nakryciu głowy zwanym fezem. Dokładne historyczne pochodzenie tarbuszu (niewysokiego, pozbawionego ronda nakrycia głowy w kształcie ściętego stożka) jest trudne do ustalenia. Jednak w okresie istnienia imperium osmańskiego wielkość turbana noszonego przez mężczyznę uznawana była za wyznacznik jego pozycji społecznej. Dlatego też turbany stawały się coraz bardziej wyszukane, a nawet obejmowano je specjalnymi podatkami. Fezy (lub kapelusze przypominające fezy) służyły za podstawę, wokół której nawijano turbany, a miasto Fez było jednym z ich głównych producentów. W 1829 r. sułtan Mahmud II wprowadził zakaz noszenia turbanów. Władca sam zaczął nosić prosty, czerwony fez, co powszechnie uznano za wielkoduszny, egalitarny gest.
Fez składał się z dwóch osad leżących po dwóch stronach rzeki Wadi Fes. Starszą część leżącą na wschodnim brzegu założył w 789 r. szarif Idris I, a nowszą na zachodnim brzegu Idris II w 809 r. Najstarsza madrasa w Fezie, a jednocześnie najstarsza tego typu uczelnia islamskiego świata, to Meczet Andaluzyjski
z 859 r., przez wielu uznawany za najstarszą na świecie nieprzerwanie działającą instytucję zapewniającą wykształcenie odpowiadające studiom I stopnia systemu bolońskiego, choć w ten sam sposób określany bywa też Uniwersytet Boloński (więcej informacji na ten temat znaleźć można we wpisie poświęconym Bolonii).
Osady tworzące Fez zjednoczyli w XI w. Almorawidzi. W tym okresie region zdominowały już arabskie i berberyjskie tradycje, a scalenie miasta przyczyniło się do jego ożywienia. Na początku XIII w. Fez stał się stolicą marokańskiego państwa za sprawą dynastii Marynidów. To wtedy powstała większość klasycznej marokańskiej architektury, która obecnie stanowi wizytówkę miasta.
Marynidzi mocno wspierali tworzenie madras, dzięki którym Fez zyskał dodatkowe znaczenie jako centrum islamskiego prawoznawstwa, zwłaszcza szkoły malikickiej. Miasto wyróżniało się też wielkością dzielnicy żydowskiej oraz jakością wyrobów pracujących w niej jubilerów i złotników. W 1325 r. przez Fez przejeżdżał wyruszający w swoje wojaże światowej sławy podróżnik Ibn Battuta. Ponownie odwiedził miasto dopiero w 1349 r.
W obrębie miasta istniało wiele karawanserajów, ponieważ przebiegał przez nie szlak, którym towary z obszarów subsaharyjskiej Afryki trafiały do śródziemnomorskich portów, takich jak Algier. Fez słynął też ze swoich garbarni. Jedna z nich – powstała w XI wieku Chouara – do dziś przetwarza skóry przy użyciu tradycyjnych technik. Miasto było umocnione i otoczone murami, które istnieją do dziś i pozostają w dobrym stanie.
Znaczenie Fezu rosło i malało, gdy stolicę Maroka przeniesiono do Marrakeszu. Jego madrasy pozostały ważnymi ośrodkami edukacyjnymi, czyniąc z miasta intelektualne centrum Maroka. Położenie Fezu sprawiało, że był istotnym węzłem handlowym, a na wzgórzach górujących nad miastem rosły gaje oliwne i cytrusy. Dzisiaj Fez odwiedza wielu turystów, którzy przybywają, by podziwiać jego najstarszą dzielnicą. Właśnie z myślą o nich ogromny obszar w sercu miasta wyłączono z ruchu samochodowego. Goście mogą zatrzymać się w willach oraz tradycyjnych marokańskich zajazdach zwanych fundukami.
Kilka słów o nakryciu głowy zwanym fezem. Dokładne historyczne pochodzenie tarbuszu (niewysokiego, pozbawionego ronda nakrycia głowy w kształcie ściętego stożka) jest trudne do ustalenia. Jednak w okresie istnienia imperium osmańskiego wielkość turbana noszonego przez mężczyznę uznawana była za wyznacznik jego pozycji społecznej. Dlatego też turbany stawały się coraz bardziej wyszukane, a nawet obejmowano je specjalnymi podatkami. Fezy (lub kapelusze przypominające fezy) służyły za podstawę, wokół której nawijano turbany, a miasto Fez było jednym z ich głównych producentów. W 1829 r. sułtan Mahmud II wprowadził zakaz noszenia turbanów. Władca sam zaczął nosić prosty, czerwony fez, co powszechnie uznano za wielkoduszny, egalitarny gest.
