Akad był niegdyś stolicą potężnego imperium władającego całą Mezopotamią. Znamy to miasto ze źródeł pisanych oraz archeologicznych artefaktów, lecz jego dokładne położenie do dziś pozostaje nierozwiązaną zagadką dziejów.

Już przed trzecim tysiącleciem przed naszą erą na zachodnim brzegu Eufratu, w miejscu, gdzie wody Tygrysu przepływały najbliżej tej rzeki, tuż na północ od starożytnej Sumerii istniało miasto zamieszkane przez lud oddający cześć wczesnym semickim bóstwom. Akad został wzniesiony lub odbudowany przez króla Sargona w 2334 r. p.n.e. Władca ten pokonał Sumerów i rządził jednym z pierwszych wieloetnicznych i wielojęzykowych imperiów na świecie, czyniąc z Akadu centrum regionalnej dominacji. U szczytu swej potęgi akadyjczycy kontrolowali bezpośrednio lub poprzez system wasalny stare sumeryjskie miasta-państwa, Elamitów, przodków Asyryjczyków oraz obszary współczesnej Syrii.

Archeologom udało się ustalić, że po Sargonie w imperium akadyjskim nastąpiło sześciu królów i jeden okres bezkrólewia. Wzniesiono wiele pomników ku czci Sargona i pozostałych królów (zwłaszcza Naram-Sina), choć w niektórych przypadkach zostały one przeniesione do innych miast jako część wojennych łupów późniejszych pogromców akadyjczyków.

Akadyjczycy stosowali najwcześniejsze formy organizacji miast, w tym systematyczną pracę na rzecz państwa, oficjalną korespondencję (prawdopodobnie jako pierwsi używali kopert w postaci dodatkowej warstwy gliny chroniącej tabliczki pokryte pismem klinowym) oraz handel międzynarodowy polegający na wymianie „dyplomatycznych darów”, takich jak srebro i lazuryt. Korzystali z sumeryjskiego pisma klinowego, jednak stosowali je do zapisywania własnego języka, który ostatecznie wyparł język sumeryjski nawet na terytoriach tradycyjnie należących do Sumeru i był powszechnie używany długo po upadku akadyjskiego imperium. Najstarszą poezją stworzoną przez autora znanego z imienia jest zbiór hymnów akadyjskiej kapłanki i księżniczki Enheduanny, córki potężnego Sargona.

Schyłek potęgi Akadu zbiegł się z okresem zmian klimatycznych, które łączy się z upadkiem Starego Państwa w Egipcie oraz cywilizacji doliny Indusu. Klimat Mezopotamii stał się suchszy, co sprawiło, że rolnicy nie byli w stanie zaspokoić potrzeb ogromnych populacji zamieszkujących miasta. Następcy akadyjczyków wiązali upadek miasta ze złupieniem świątyni Enlila w Nippurze dokonanym przez króla Nara-Sina, za co bogowie mieli odwrócić się od swoich bezbożnych wyznawców.

Choć chronologia i dziedzictwo Akadu zachowały się w historycznych źródłach, dokładne położenie miasta nie zostało dotąd ustalone. Być może w przyszłości uda się odkryć jego ślady na geograficznym palimpseście, jakim jest starożytna kraina leżąca między dwiema rzekami.