Gdy na Wielkich Równinach Ameryki Północnej pojawiły się konie, zmieniły wszystko. Wcześniej równiny były trudnym miejscem do życia – obfitowały w bizony, ale polowanie na wielkie stada wymagało więzienia ich w miejscach, w których można je było zrzucić z klifów lub zabić w zasadzce. Kiedy myśliwi wsiedli na grzbiety koni, mogli ścigać stada bizonów we własnym tempie i przez wiele mil. W przeciągu wieku wokół koni i konnych wojowników powstał cały styl życia, z którego wyrosło dziedzictwo rdzennych plemion równin: Lakotów (i innych grup „Siuksów”), Apsáalooke (Wron), Tsitsistas (Cheyenne) i innych.

W podobny sposób, ale w dłuższym okresie, na stepach Azji wędrowni konni pasterze opracowali nowe technologie – przede wszystkim łuk kompozytowy, który umożliwiał wypuszczanie strzał z siłą porównywalną do długiego łuku i był przy tym mniejszy i odpowiedni dla kawalerii – co pozwoliło im organizować druzgocące najazdy na zasiedlone ziemie. Oprócz Mongołów i Scytów grupy takie jak Xiongnu, Saka, Kazachowie i różne ludy mówiące po turecku stworzyły ogromne, bardzo ruchliwe armie, które stanowiły istotne zagrożenie dla (zadowolonych z siebie) miast. Niemal każde rolnicze państwo graniczące ze stepem stworzyło legendy o konfliktach (i porażkach) z tymi grupami – Wielki Mur został zbudowany, aby zapobiec najazdom Xiongnu, historia Korei mówi o walkach z Dżurdżenami, a Rzymianom zagrażali Hunowie. Wszystko to wynikło z głębokiej więzi między koniem a człowiekiem – więzi, którą obecnie w dużej mierze utraciliśmy, wybierając silniki spalinowe i bieżniki opon.